Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα στο σπίτι

Έτσι όπως καθόμουν και χάζευα τα φωτάκια στο δέντρο να αναβοσβήνουν απαλά, ξύπνησε μέσα μου η ανάμνηση του δέντρου στο παιδικό μου σπίτι, με τις μυρωδιές, την απόλυτη ησυχία τριγύρω, τις βαριές κουβέρτες.
Αύριο το βράδυ θα είμαι σε ένα μέρος πολύ όμορφο. Σίγουρα πολύ πιο όμορφο από την πόλη που μεγάλωσα. Γιατί τότε όμως τον ενθουσιασμό μου για το καινούριο τον νικά η νοσταλγία για το παλιό και οικείο; 
Είναι παράξενο, γιατί έχω αλλάξει τόσα σπίτια από τα 18 μου, αλλά εκείνο, το παιδικό μου σπίτι θα είναι για πάντα το "σπίτι μου". Ίσως πιο σπίτι μου απ' όλα.
Και τα Χριστούγεννα στο σπίτι μου θα είναι πάντα τα πιο γλυκά και τα πιο ζεστά.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Ζωή είναι μάτια μου

Η ζωή είναι δύσκολη. Πάντα ήταν και, απ' ό,τι φαίνεται, πάντα θα είναι.
Η ζωή στην Αθήνα όμως χρειάζεται όλο και πιο γερό στομάχι.

Στο δρόμο για τη δουλειά θα δεις ανθρώπους με σφιγμένα πρόσωπα.
Θα σε σταματήσουν στο δρόμο άνθρωποι με μωρά στην αγκαλιά για να σου ζητήσουν φαΐ ή χρήματα.
Θα δεις ανθρώπους να τρέχουν να γλυτώσουν από κάποιον που τους κυνηγάει.
Θα δεις ανθρώπους καθισμένους σε παγκάκια να κοιτάζουν μουδιασμένα το έδαφος.

Στο δρόμο για το σπίτι θα δεις ανθρώπους μαζεμένους να περιμένουν με λαχτάρα την παραμύθα. Θα τους δεις να τρυπάνε τη σάρκα τους, σκυμένους μπροστά σε καθρέφτες αυτοκινήτων.
Θα δεις ανθρώπους να κοιμούνται σε χαρτόκουτα και λερωμένα στρώματα.
Θα δεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια.

Και στο σπίτι, θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα δεις άλλον έναν κουρασμένο άνθρωπο, τσακισμένο, φοβισμένο, απελπισμένο.
Θα σε πνίξει το άδικο.
Θα δεις την ελπίδα να υποφώσκει στα μάτια σου.
Και θα πεις, ζωή είναι μάτια μου.
Πώς αλλιώς;