Άσε για λίγο στην άκρη τα πρακτικά. Ξεκούρασε για λίγο τους ώμους σου από τα βάρη όλου του κόσμου. Κάθησε στη γνώριμη θέση του συνοδηγού και τραγούδα καθώς το κοντέρ μετρά τα γνώριμα 214 χιλιόμετρα. Μπες στο πατρικό σπίτι, με τα στρωμένα χαλιά και την τηλεόραση στη διαπασών. Άσε να σε καλομάθουν. Ξάπλωσε κάτω απ'τις βαριές κουβέρτες, φάε ψαρόσουπα, ξεφύλλισε κάποιο παλιό τετράδιο.
Γίνε πάλι πέντε χρόνων. Θύμωσε που σε παραμελούν. Θύμωσε δυο φορές που σ'αγαπάνε.
Ξανάγινε τριάντα. Ξανάπιασε τα πρακτικά. Φόρτωσε πάλι στους ώμους σου τα βάρη όλου του κόσμου. Μια ζωή άλλωστε σώθηκε. 

Όχι μόνο γιατί είναι νέος.

Όχι μόνο γιατί ο φίλος του σκοτώθηκε από χέρι οργάνου του κράτους.

Όχι μόνο γιατί ο φίλος του ξεψύχησε στα χέρια του.

Όχι μόνο για να καταφέρει να σπουδάσει.

Όχι μόνο γιατί λυπάσαι, όχι μόνο γιατί συμπονάς, όχι μόνο γιατί θυμώνεις μαζί μ'αυτόν.

Αλλά και γιατί πρέπει επιτέλους να έρθει αυτή η ρημάδα η στιγμή, μέσα σ'αυτά τα ασφυκτικά όρια αυτού που ζούμε, που θα είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο.