tag:blogger.com,1999:blog-16081028662776425152024-03-19T13:38:26.954+02:00Homo PacificusAn evolution journeyHomo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.comBlogger107125tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-68927006761275483182017-12-21T20:06:00.002+02:002017-12-21T20:06:53.195+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τι είναι άραγε αυτό το συναίσθημα τις μέρες πριν αλλάξει ο χρόνος; Μου θυμίζει τότε στα 20 μου που δεν τολμούσα να εκφραστώ, που κρατούσα τα συναισθήματά μου κρυμμένα. Και ονειροπολούσα, και ονειροπολούσα, και έπλαθα ιστορίες. Ότι τον έβρισκα, τον κάθιζα σε ένα παγκάκι και του εξομολογούμουν τα πάντα: ότι τον αγαπώ, ότι η καρδιά μου πονάει για κείνον, ότι θέλω να τον βλέπω να γελάει. Και η ονειροπόληση αυτή με πλημμύριζε ζεστασιά και χαρά, αλλά και μια γλυκιά μελαγχολία.<br />
Νιώθω ερωτευμένη με τον χρόνο που φεύγει. Είναι σα να θέλω να πιάσω κάθε στιγμούλα του και να της πω "σ'αγαπώ, σ'ευχαριστώ, ήσουν τέλεια όπως ήσουν, δε θα σε άλλαζα με τίποτα, είμαι τόσο ευγνώμων που σε έζησα". Είμαι τόσο ευγνώμων. </div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-63517851342390856402017-02-18T16:47:00.001+02:002017-02-18T16:51:23.851+02:00Οι βόλτες με το αυτοκίνητο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είσαι μικροσκοπική και χωράς στο μεσαίο πίσω κάθισμα. Σου αρέσει να κοιτάζεις το δρόμο και είτε χώνεσαι ανάμεσα στις δύο μπροστινές θέσεις, ξεκουράζοντας το μάγουλό σου στις πλάτες τους, είτε σκαρφαλώνεις στη θέση σου και κοιτάζεις από το πίσω παράθυρο. Σου αρέσει να ταξιδεύεις νύχτα. Προσπαθείς να μη χάσεις από τα μάτια σου το φεγγάρι - μοιάζει σα να σε κοιτάζει κι αυτό και σα να προσπαθεί κι εκείνο να μη σε χάσει από τα δικά του. Τρέχει όταν τρέχει το αμάξι, κατεβάζει ταχύτητα μαζί του στις στροφές.<br />
Είσαι μικροσκοπική και μικροσκοπικός είναι κι ο κόσμος σου αυτή τη δεδομένη στιγμή. Τον μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου ανθρώπους, κάποιο χέρι σου χαϊδεύει το χέρι, ακούς τις φωνές τους απαλές και μουδιασμένες. Ακούς το φλας, ακούς το ραδιόφωνο που χάνει το σήμα του κάθε τόσο. Παρακολουθείς τα φώτα που περνούν και καμιά φορά προλαβαίνεις να κλέψεις μια ματιά από το αυτοκίνητο που μόλις προσπεράσατε.<br />
Είσαι μικροσκοπική και δε φοβάσαι τίποτα. Ξέρεις ότι αυτή η βόλτα θα σε φτάσει στο σπίτι και, τις περισσότερες φορές, θα σε φτάσει στο κρεβάτι σου, θα σε σκεπάσει και θα σου δώσει το πιο γλυκό φιλί στο μάγουλο.<br />
Είσαι μικροσκοπική και εμπιστεύεσαι κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα.<br />
Όταν μεγαλώσεις, κάποιες φορές θα ξεχνάς πώς να φτάσεις στο σπίτι. Οι στροφές θα σε ζαλίζουν, το ραδιόφωνο θα κολλάει, το φεγγάρι θα κρύβεται πίσω από σύννεφα. <br />
Με τον καιρό θα μάθεις να επιστρέφεις στο μικροσκοπικό αυτό κόσμο, θα θυμηθείς πώς να εμπιστεύεσαι το δρόμο, τον οδηγό, το χέρι που σου χαϊδεύει το χέρι. Με τον καιρό. Με τον καιρό. </div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-30254674930683509262017-02-02T00:12:00.001+02:002017-02-02T00:28:03.899+02:00Δύο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>Στιγμή 1.</i><br />
Προτελευταία Κυριακή του χρόνου. Διασχίζεις τη φαρδιά γέφυρα πάνω από τον ποταμό Βιστούλα. Η μέρα έχει χιόνι και όλα γύρω σου είναι σκεπασμένα από μια λευκή άχνη. Σε τυλίγει το κρύο και βαδίζεις γρήγορα για να μην παγώσουν τα πόδια σου. Κοιτάζεις πίσω σου και βλέπεις τους ουρανοξύστες και την παλιά πόλη της Βαρσοβίας. Κοιτάζεις μπροστά και βλέπεις τον αυτοκινητόδρομο - δεξιά κι αριστερά σου ο παγωμένος ποταμός. Οι ανάσες σου γίνονται όλο και πιο βαθιές, είσαι μόνη στον κόσμο αλλά όλα βγάζουν νόημα, όλα συνδέονται. Είσαι εδώ και είσαι ζωντανή, είσαι γερή, και ο κόσμος είναι πανέμορφος. Σε πιάνουν τα κλάματα, και δεν καταπίνεις κανέναν λυγμό και γελάς δυνατά και είναι όλα όπως πρέπει.<br />
<br />
<i>Στιγμή 2.</i><br />
Βγαίνεις από το μετρό και ακολουθείς το πλήθος. Ανεβαίνεις σκαλιά, κοιτάζεις πίσω σου κάθε τόσο, αλλά δεν είναι ακόμα η σωστή στιγμή για να το δείς από ψηλά. Νιώθεις το υψόμετρο ν' αλλάζει με κάθε σου βήμα και ανυπομονείς, ανυπομονείς, εύχεσαι να είσαι εκεί στην επόμενη στροφή, αλλά έχεις ακόμα να περάσεις την πλατεία με τους πλανόδιους ζωγράφους και μετά να πάρεις το δρόμο στ' αριστερά. Την έχεις δει σε φωτογραφίες ερωτευμένων ζευγαριών, αλλά δεν τη φανταζόσουν ποτέ τόσο λευκή ούτε τόσο ωραία φωτισμένη απ' τον ήλιο. Βαδίζεις με το πλήθος - βήματα, βήματα - και το βλέπεις, λουσμένο στο φως - τα γυμνά δέντρα σχηματίζουν το πιο ταιριαστό κάδρο. Είσαι εδώ. Ε'ισαι πάνω από το Παρίσι.<br />
Και είσαι μόνη στον κόσμο. Γιατί το όνειρο αυτό δεν ήταν δικό σου. Δεν ήταν δικό του. Ήταν δικό μας. Και είναι όλα υπερβολικά. Είναι πάρα πολλά για να τα χωρέσει η μικρή σου καρδιά και σε πιάνουν τα κλάματα, αλλά μια φωνούλα σου μέσα σου λέει να γελάς δυνατά, γιατί ο κόσμος είναι πανέμορφος και είναι όλα όπως πρέπει.<br />
<br />
<br />
Και τίποτα το ανθρώπινο δε σου είναι ξένο. Και τίποτα ανθρώπινο δεν μπορεί να σε κρατήσει από το να το υπερβείς. </div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-86762442440486666212016-11-16T00:30:00.001+02:002016-11-17T00:14:08.687+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θα θελήσεις να ταξιδέψεις μόνη. Θα βρεθείς στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου. Θα περιπλανηθείς στα πλακόστρωτά της, θα χαθείς, θα ρωτήσεις αγνώστους για να βρεις ξανά το δρόμο σου. Θα ακολουθήσεις μια γνώριμη μελωδία και θα τον δεις να παίζει στο πιάνο το "this is your song" - θα τον αφήσεις να σε μαγέψει για λίγο. Θα πάρεις από πίσω το βιολιστή και θα βρεθείς μέσα στη λιτή εκκλησία, θα καθήσεις στην πρώτη σειρά και θα ακούσεις τη χορωδία να τραγουδά για το θεό και τη δύναμη και το φως. Θα ακούσεις το στομάχι σου και θα πας στο blue note, και θα μιλήσεις μαζί του και θα του πεις κάτι που σου κόβει τα γόνατα και θα κάνεις κάτι για πρώτη φορά και θα κρατήσεις την αίσθηση των επόμενων ωρών σαν τον ορισμό της ομορφιάς και θα χαμογελάς, και θα χαμογελάς, αλλά θα στεναχωριέσαι και λίγο, γιατί δε θα έχει εφευρεθεί ακόμα κάτι για να ξαναζήσεις αυτή τη στιγμή, αλλά θα σφίγγεις τα μάτια και τα χέρια στο στήθος και με μια βαθιά ανάσα θα είσαι πάλι στο μπλε δωμάτιο που θα είναι γεμάτο με μπλε νότες και ζεστασιά και - κατά κάποιον τρόπο - γεμάτο αγάπη. </div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-54911610382121212532016-07-07T01:47:00.000+03:002016-07-07T01:47:39.563+03:00Το σώμα μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Έχω ένα σώμα, όπως κι εσύ.<br />
Το σώμα μου είναι δικό μου. Αλλά ώρες ώρες το ξεχνάω αυτό.<br />
<br />
Βλέπεις, καμιά φορά συμβαίνουν πράγματα στο σώμα μου που δεν τα θέλει. Άλλες φορές το ρωτούν κι εκείνο συναινεί θολά, άλλες φορές δεν του κάνουν καμία ερώτηση.<br />
Για παράδειγμα, κάποτε το πέταξαν σε μια κολυμπήθρα και το άλειψαν με λάδια και μετά το κουνούσαν για να σταματήσει να κλαίει.<br />
Και κάποτε το ξάπλωσαν σε κρεβάτια και το τρύπησαν και του έβαλαν μέσα σωληνάκια και φάρμακα.<br />
Άλλοτε το κράτησαν πιο σφιχτά απ'όσο αντέχε ή το κοίταξαν πιο έντονα απ'όσο επέτρεπε ή το έβαλαν να καθίσει περισσότερο απ'όσο ήθελε.<br />
<br />
Ευτυχώς όμως το σώμα μου επιλέγει να θυμάται πιο πολύ αυτά που του αρέσουν.<br />
<br />
Στο σώμα μου αρέσει να κινείται. Του αρέσει να ερωτεύεται<i> - αχ, πόσο του αρέσει να ερωτεύεται! </i><br />
Του αρέσει να φιλάει, να χαϊδεύει και να αγκαλιάζεται.<br />
Του αρέσει να νιώθει πάνω του τον ήλιο, του αρέσει να χορεύει και του αρέσει να μελανιάζει.<br />
Του αρέσει να κουκουλώνεται σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια, του αρέσει να γαργαλιέται και να ανατριχιάζει.<br />
<br />
Μα και όλα όσα του συνέβησαν που δεν τα ήθελε, τα κρατάει κι αυτά <i><span style="font-size: x-small;">- μικρά παρασημάκια -</span></i> να του θυμίζουν ότι είναι δυνατό και γερό και αντέχει κι ότι καμία αρνητική εγγραφή δεν ξεγράφει το χάσιμο ενός χτύπου πριν απ' το πρώτο φιλί.<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-14196377403779466882016-05-21T16:41:00.000+03:002016-05-21T16:41:57.708+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στο πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού σου έχεις μια ντουλάπα γεμάτη σκελετούς. Κατά καιρούς, κάποια μυρωδιά ή κάποιος ήχος δίνει στους σκελετούς ζωή και αρχίζουν να χτυπούν τις πόρτες. Η καρδιά σου αρχίζει κι αυτή να χτυπά πιο δυνατά και πιο γρήγορα, η αναπνοή σου παύει να συμβαίνει φυσικά, οι παλάμες ιδρώνουν. Η ντουλάπα είναι στο πιο σκοτεινό σημείο για κάποιο λόγο. Είναι κλειδωμένη για κάποιο λόγο. Και έτσι πρέπει να μείνει.<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
Στα όνειρά σου οι σκελετοί βρίσκουν τον τρόπο να ξετρυπώσουν από τη ντουλάπα. Βγαίνουν έξω, παίζουν με τα πράγματά σου, ξεφυλλίζουν ημερολόγια, χαζεύουν τις φωτογραφίες στους τοίχους. Κοιτάζουν στα μάτια τις επιλογές που έκανες για ανθρώπους, και είναι σα να κοιτάζονται στον καθρέφτη. Υπάρχει κάτι από τους σκελετούς σε κάθε σου βήμα στην ξύπνια σου ζωή. Αν προσέξεις, θα δεις οστά κάτω από το γραφείο σου ή πάνω στο μαξιλάρι αυτού που ροχαλίζει δίπλα σου. Αλλά τώρα εσύ κοιμάσαι.<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
Κι ένα Σαβατόβραδο θα βρεθείς στο γειτονικό μπαρ και θα πιεις μπύρα με τη φίλη σου. Και θα μιλάτε για τα παιχνίδια που παίζατε σαν παιδιά. Και μια ανάμνηση θα σου κλείσει στιγμιαία το διάφραγμα. Η καρδιά σου θα χάσει ένα χτύπο και τα δάχτυλα των ποδιών σου θα μαζέψουν. Θα προσπαθήσεις να το απωθήσεις άλλη μια φορά. Θα σπρώξεις με τις πλάτες σου τις πόρτες της ντουλάπας, αλλά οι σκελετοί θα έχουν θυμώσει. Θα τους έχεις παραμελήσει πολύ περισσότερο απ'όσο επιτρέπουν. Θα αρχίσεις να μιλάς και θ' ακούς τον εαυτό σου να αρθρώνει λέξεις που καταπίεζες για χρόνια, που ήταν σκέψεις σιωπηλές για κάποιο λόγο και έτσι έπρεπε να μείνουν.<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
<div style="text-align: left;">
Δε θα περιμένεις καν να ξημερώσει. Θα τρέξεις στο σκοτεινότερο σημείο του μυαλού σου μέσα στη μαύρη νύχτα. Θα σταθείς για λίγο μπροστά στη ντουλάπα με τρόμο. Θα απλώσεις το χέρι και με βία θα ανοίξεις τις πόρτες, περιμένοντας να θαφτείς κάτω από ένα σωρό από κόκκαλα. Αλλά όταν την ανοίξεις, το μόνο που θα βρεις μέσα, θα είναι η εξάχρονη Εσύ, με τα κοτσιδάκια της και το λουλουδάτο της φόρεμα, που το μόνο που ζητούσε τόσο καιρό ήταν ένας καλός λόγος και μια αγκαλιά.</div>
</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-36738333120623948052016-03-08T19:55:00.000+02:002016-03-08T20:05:22.097+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάποια βράδια, πριν αποκοιμηθώ, περιφέρομαι στα σπίτια που με έχουν κατά καιρούς φιλοξενήσει - άλλα για χρόνια, άλλα για ένα βράδυ.<br />
<div>
Ανοίγω τις πόρτες τους, προσπαθώ να αποφύγω το τρίξιμο, μπαίνω μέσα ξυπόλυτη. Περπατώ στους διαδρόμους τους, νιώθω στις πατούσες μου τα κρύα τους πλακάκια, το δέρμα μου κολλάει στα λαμινάτ, βουλιάζω στα παχιά τους χαλιά. </div>
<div>
Βήματα αργά - δε θέλω να ξυπνήσω κανέναν. Ρίχνω μια ματιά στα κρεβάτια με τα ανακατεμένα σεντόνια - κάποτε τα ανακάτεψα κι εγώ. Μπαίνω στις κουζίνες τους, περπατώ στις μύτες για να μη γεμίσουν τα πόδια μου λαδιές ή ψίχουλα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Λένε πως οι γάτες δημιουργούν δεσμούς με τους χώρους και όχι με τους ανθρώπους. Δεν είμαι γάτα, είναι ξεκάθαρο αυτό. Αν είμαι ζώο, είμαι μάλλον ποντίκι ή κουνέλι ή κάποιο τρωκτικό τελοσπάντων.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Αλλά νιώθω ένα δέσιμο μ'αυτά τα σπίτια.<br />
<div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και είναι αστείο που οι αναμνήσεις βρίσκονται στις πατούσες μου. Αυτές που κάποτε με πήγαν ως εκεί, αυτές που στη συνέχεια με πήγαν σπίτι.</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-77214303925850699412016-02-28T16:37:00.000+02:002016-02-28T16:37:48.238+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>Επάγγελμα. Τι επάγγελμα να γράψω; Συνταξιούχος; Συνταξιούχος. </i><br />
<i><br /></i>
<i>45 χρόνια ζω εδώ. Το λέω και ντρέπομαι.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Εσείς είστε νέα. Έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας. Εγώ... Αφήστε τα. </i><i>Αλλά έζησα πολύ ωραία ζωή εγώ. Από τα 12 ως τα 28 στην Τσεχία. Στην Πράγα. Έχετε υπόψη σας; Άλλοι άνθρωποι οι Τσέχοι. Καλλιτέχνες. Ήμουν με μουσικούς στην Πράγα. Κι ήταν άλλο το σύστημα τότε. Σήμερα το σύστημα δε νοιάζεται για τον άνθρωπο. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν. Έχετε υπόψη σας; Αυτοί έγραφαν μουσική για τον άνθρωπο. Για τις ψυχές μας. Γιατί οι ψυχές μας είναι καλές. Οι άνθρωποι είμαστε όμορφοι και καλοί. Και η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο. Τα λέω και συγκινούμαι.</i><br />
<i><br /></i>
(Σας ευχαριστώ πολύ. Χάρηκα πολύ που σας άκουσα.)<br />
<i>Κι εγώ χάρηκα που μίλησα.</i></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-75560559705795773692016-01-29T01:49:00.000+02:002016-01-29T01:49:06.782+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Παλεύω με το αργό μου laptop. Περιφέρομαι ανάμεσα σε pdfs, docs, και reference managers, τοποθετώ τα επιχειρήματά μου σε τάξη, ψάχνω τις λέξεις που θα βάλουν όλες τις μικρές μου σκέψεις σε σειρά, με συνοχή, με νόημα, με αρχή, με μέση και με τέλος.<br />
<br />
Οι σερβιτόρες παλεύουν με τις μηχανές του espresso. Κάθε τόσο ακούγεται το χαρακτηριστικό <i>φφφφςςςς</i>, κουταλάκια χτυπούν πάνω σε πιατάκια ή μέσα σε κολωνάτα ποτήρια με ζεστό Ingwer Tee. Η βερολινέζικη νεολαία μπαινοβγαίνει, παρατάει τα χοντρά της μπουφάν σε ξύλινες καρέκλες, μασουλάει carrot cake και πίνει αργά το latte macchiato της.<br />
Ένα συνηθισμένο κυριακάτικο πρωινό, σ'ένα συνηθισμένο cafe της Wechselstraße.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
Δίπλα στο παράθυρο, εκείνη φυσάει τη μύτη της και μετά σκουπίζει τα μάτια της. Εκείνος κοιτάζει ανέκφραστος την αντανάκλασή του στο τζάμι. <i>Χωρίζουν; </i>Τους παρατηρώ. Αυτή ξανθιά με κόκκινο πουλόβερ, αυτός μελαχρινός, ντυμένος στα μαύρα. Παρατηρώ και τους ανθρώπους στα γύρω τραπέζια. Η σκηνή δε φαίνεται να αφορά κανέναν άλλο, παρά μόνο τους δυο τους - κι εμένα.<br />
<br />
Εκείνη γέρνει στον τοίχο και παίρνει τα πόδια της αγκαλιά. <i>Κλασσική κίνηση αυτοπροστασίας</i>.<br />
Εκείνος γέρνει προς το μέρος της. <i>Κλασσική προσπάθεια μείωσης της απόστασης</i>.<br />
Κοιτάζουν κι οι δύο το κενό - ο καθένας το δικό του - και μετά ο ένας τον άλλο. Εκείνη αναστενάζει δακρυσμένη, εκείνος παραμένει ανέκφραστος. Ή ίσως θυμωμένος. Ή ίσως απογοητευμένος.<br />
<i>Γιατί να χωρίζουν άραγε; Ερωτεύτηκε άλλον; Βαρέθηκε; </i><br />
Γέρνει προς το μέρος του, κοιτάζει μία το πάτωμα, μία εκείνον, μία το πάτωμα, μία εκείνον. Αναστενάζει με κάθε μικρή κίνηση του κεφαλιού.<br />
<br />
Είναι η γνωστή χορογραφία. Την έχουμε χορέψει όλοι μας λίγο πολύ. Είναι κάτι σαν το χορό της βροχής - μια απέλπιδα προσπάθεια να ελέγξεις κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα. Αλλά το αναπόφευκτο είναι εδώ. Αρνείσαι να το δεις, αρνείσαι να αφήσεις το χέρι, επιμένεις να κρατιέσαι σ'αυτή τη σκηνή, γιατί φοβάσαι ότι αν την αφήσεις θα πέσεις, αλλά δε θα πέσεις, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να πετάξεις.<br />
<br />
Δεν μπορώ να τους κοιτάζω άλλο. Είναι επίπονο να τους κοιτάζω. Το κεφάλι μου γυρίζει, το στομάχι μου σφίγγεται. Επιστρέφω στα pdfs μου, στα docs μου και στα reference managers. Πριν λίγο ήμουν μπλοκαρισμένη μία - τώρα είμαι δέκα. Τους ξανακοιτάζω. Εκείνος μιλά και κουνά το κεφάλι του ειρωνικά, εκείνη τον κοιτάζει παγωμένη.<br />
<br />
Νιώθω το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Είμαι θυμωμένη. Είμαι πραγματικά θυμωμένη! Μάθαμε για τις σχέσεις από λάθος εγχειρίδιο. Είναι όλα λάθος! Από την αρχή ως το τέλος.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
***<span style="text-align: left;"> </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="text-align: left;"><br /></span></div>
<div style="text-align: left;">
Το βράδυ συναντώ την Κ. και μου μιλάει για τον Jorge Bucay. Τον ψάχνω και το ένα link φέρνει το άλλο, ώσπου βρισκώ το σωστό εγχειρίδιο, το ποίημα μιας γυναίκας που τα λέει όπως πρέπει, και συγκινούμαι, και αναρωτιέμαι αν είμαι γλυκανάλατη, και παλεύω με την παρόρμηση να βρω την ξανθιά με το κόκκινο πουλόβερ και τον μελαχρινο με τα μαύρα, να τους δώσω από ένα αντίγραφο, να τους κάνω μια αγκαλιά, και να τους καθυσηχάσω πως όλα θα πάνε καλά. </div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>After some time you learn the difference,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>The subtle difference between holding a hand and chaining a soul.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And you learn that love doesn't mean leaning,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And company doesn't always mean security.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And you begin to learn that kisses aren't contracts,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And presents aren't promises.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And you begin to accept your defeats,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>With your head up and your eyes ahead,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>With the grace of a woman, not the grief of a child.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And you learn to build all your roads on today,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Because tomorrow is too uncertain for plans,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And futures have a way of falling down in mid-flight.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>After a while you learn,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>That even sunshine burns if you get too much,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>So you plant your own garden and you decorate your own soul,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>instead of waiting for someone to bring you flowers.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And you learn that you really can endure,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>You really are strong,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>You really do have worth,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And you learn,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>And you learn,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>With every goodbye, you learn.</i></div>
<div style="text-align: center;">
[...]</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
- "After a while", Veronica Shoftshall</div>
</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-61480335298333030432016-01-16T16:40:00.000+02:002016-01-16T16:40:11.050+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πέμπτη βράδυ στο υπόγειο ενός μπαρ στο Neukölln.<br />
<br />
Μια Βρετανή με ροζ μαλλιά μιλάει με το χαρακτηριστικό φλεγματικό χιούμορ του νησιού της για τη ραγισμένη της καρδιά, για κενά, για ολόκληρα, και για τα 99 προβλήματα του Jay Z.<br />
<br />
Ένας Νοτιοαφρικανός δηλώνει με σιγουριά ότι δε θα νιώσει ποτέ ξανά και πουθενά σα στο σπίτι του. Το σπίτι του το έχασε τη στιγμή που κόπηκε ο ομφάλιος λώρος του.<br />
<br />
Μια γυναίκα γύρω στα 45 τραγουδάει με τη δυνατή της φωνή κάτι σαν "<i>let me be me</i>" και με απαλάσσει από την πίεση να βρω ποια είμαι το συντομότερο δυνατό.<br />
<br />
Ένας Ισραηλινός τραγουδάει στα ελληνικά για τη Θεσσαλονικιά που αγάπησε, που όμως δεν τον αγάπησε ποτέ το ίδιο, και τον άφησε μόνο, να περιφέρεται χωρίς ελπίδα στους πεζοδρόμους της πόλης, μέχρι τη στιγμή που άκουσε στο μυαλό του αυτή τη μελωδία και δεν ένιωθε μόνος πια.<br />
<br />
Μια Ελληνίδα κι ένας Τούρκος γίνονται αμέσως φίλοι. Εκείνη ψάχνει τον έρωτα, αυτός τον έχει βρει και ζει μαζί του σ'ένα δυάρι στο Spandau.<br />
<br />
Ένας Νιγηριανός τραγουδάει σε εύθυμο τέμπο κάτι σαν "<i>you'll always be in my heart, no matter what, I will love you forever</i>" και με κάνει να σκέφτομαι ότι η αγάπη δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο, παρά μόνο για πάντα.</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-35473941160924119052016-01-02T02:09:00.000+02:002016-01-02T02:09:10.172+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάπου άκουσα ότι συγκινούμαστε όταν αυτό που βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε, είναι πολύ πιο όμορφο απ' όσο περιμέναμε. Αυτή η έκπληξη μας γεμίζει με χαρά και λύπη ταυτόχρονα.<br />
<br />
Κάπως έτσι νιώθω κάθε χρόνο, εκεί γύρω στην αλλαγή. Κάθομαι και σκέφτομαι τι μου συνέβη την περασμένη χρονιά, τι έμαθα, τι θα ήθελα να μου συμβεί την επόμενη.<br />
Κάθε χρονιά έχει τις δυσκολίες της, κάθε χρονιά μου αφήνει μια καινούρια πληγή. Κάτι πήγε στραβά, κάπου απέτυχα, κάποιον άνθρωπο έχασα.<br />
<br />
Αλλά ο πυρήνας είναι πάντα πολύ πιο όμορφος απ' όσο περίμενα. Κάθε χρονιά έχει στιγμές που γράφω σε ημερολόγια και σημειώνω σε χαρτάκια, στιγμές που λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου <i>αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ! </i><br />
<i><br /></i>
Η χρονιά που μόλις μας άφησε ήταν γεμάτη τέτοιες στιγμές. Ταξίδια σε άγνωστα μέρη, καινούριοι φίλοι, χορός μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Φίλοι παντοτινοί, κλάμμα στις αγκαλιές τους, φιλοσοφικές αναζητήσεις και βόλτες στον ήλιο. Εκείνο το πρωινό με τον R στο ποτάμι, το δικάβαλο με τον U, η βόλτα στα χιονισμένα Αναφιώτικα με τον Γ, η Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα με τον Π. Η καλοσύνη των αγνώστων, η ζεστασιά των δικών μου ανθρώπων και η όψη της ανηψιάς μου μετά από 4 μήνες.<br />
<br />
Τα σκέφτομαι όλα αυτά, τα παίζω στο μυαλό μου σαν ταινία, και σκέφτομαι <i>όχι, όχι, δε συγκινούμαστε από την έκπληξη της ομορφιάς</i>.<i> Συγκινούμαστε από ευγνωμοσύνη. </i><br />
<i><br /></i>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/XB97k312nDw/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/XB97k312nDw?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<i><br /></i>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-44507718074580390632015-11-14T21:01:00.000+02:002015-11-15T00:40:53.833+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πάνε μήνες τώρα που στρουθοκαμηλίζω με ιδία θέληση και εν πλήρη γνώση. Τα φέρνει έτσι η ζωή καμιά φορά που τα ιδανικά και οι αξίες έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Μήνες τώρα αποφεύγω να διαβάζω για τους νεκρούς ανθρώπους που ξεβράζονται στις ακτές της Τουρκίας και της Ελλάδας, για τους ανθρώπους που σκοτώνονται εν ψυχρώ στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, για όλη αυτή την αγριότητα με την οποία έρχονται αντιμέτωποι κάθε μέρα άνθρωποι παντού.<br />
Με ιδία θέληση και εν πλήρη γνώση αποστρέφω το βλέμμα μου, χώνω το κεφάλι μου μέσα στην άμμο και εύχομαι ότι κάτι θα γίνει και όλο αυτό θα τελειώσει. Κάποτε διάβαζα μανιωδώς, έγραφα, συμμετείχα σε παρεμβάσεις. Μάλλον κουράστηκα να πιστεύω ότι έχω δυνάμεις. Μιλήσαμε γι'αυτό τις προάλλες και μου είπες <i>μην τα παρατάς, κάθε πράξη καλοσύνης κάνει τον κόσμο καλύτερο. </i>Πίστευα ότι το έχουμε λύσει αυτό - δεν μπορείς να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο ή, ακόμα κι αν γίνεις, αυτό δε θα αλλάξει τελικά τίποτα.<br />
Χθες, με ιδία θέληση και εν πλήρη γνώση, απέφυγα να διαβάσω για τους θανάτους στη Βυρηττό και αργά το βράδυ στο Παρίσι. Δε θέλω να ξέρω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.<br />
Σήμερα η σκέψη μου έτρεχε σ'αυτούς που χάθηκαν - <i>τι όνειρα ανεκπλήρωτα άφησαν πίσω τους άραγε;</i> - στους δικούς τους - <i>υπάρχει άραγε μονάδα μέτρησης του πόνου;</i> - στους ανθρώπους που θα βρουν τις πόρτες μας κλειστές - <i>και πού αλλού να πάνε; </i>Σκεφτόμουν ότι ο κόσμος είναι ένα κρύο και άδικο μέρος και ότι δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα γι'αυτό.<br />
<br />
Και ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Πίσω από την πόρτα με περίμενε ο χαμογελαστός μου γείτονας. Στα χέρια του ένας δίσκος με μπωλ γεμάτα σούπα. Ο διάδρομος μοσχοβολούσε κανέλλα. <i>Η μαμά μου έφτιαξε σούπα για όλους. Πάρε ένα μπωλ για σας. </i>Καθώς ο λαιμός μου ζεσταινόταν από την πιο νόστιμη σούπα της ζωής μου, η καρδιά μου ζεσταινόταν επίσης. Μην προσπαθείς να γίνεις ένα άκαρδο, σκληρό πλάσμα. Ο κόσμος δε θα αλλάξει αύριο, αλλά κάθε πράξη καλοσύνης και ευγένειας, κάθε πράξη αγάπης είναι από μόνη της κάτι το σπουδαίο. Ο κόσμος είναι κρύος και άδικος, αλλά μπορεί να είναι και ζεστός, και δίκαιος, και όμορφος, και μπορούμε όλοι να κάνουμε κάτι γι'αυτό.</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-3451525389675020082015-10-29T23:31:00.000+02:002015-10-29T23:31:28.352+02:00Breakup O.S.T.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
1999. Είσαι ξαπλωμένη στο ξύλινο κρεβάτι του αδερφού σου που έχει <i>μόλις </i>φύγει για σπουδές. Οι πλεκτές κουρτίνες χορεύουν από τον αέρα που μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. Έχεις <i>μόλις </i>χωρίσει από το πρώτο σου <i>σοβαρό </i>αγόρι. Στο CD player λιώνεις το No need to argue των Cranberries και σκέφτεσαι ότι δε θ'αγαπήσεις <i>ποτέ ξανά</i>. Είσαι 15.<div>
<br /></div>
<div>
2006. Τριγυρνάς σαν την άδικη κατάρα στο σπίτι των αδερφών σου στου Ζωγράφου, όπου έχεις <i>μόλις </i>μετακομίσει. Ο αδερφός σου σου προτείνει να δεις το Velvet Goldmine. Το βλέπεις και του ζητάς να σου προτείνει κι άλλα. Σου δίνει το Kiss this, τη συλλογή των Sex Pistols. Έχεις <i>μόλις </i>χωρίσει από την πρώτη σου <i>σοβαρή </i>σχέση, αλλά μόλις ανακάλυψες επιτέλους την punk, τη μουσική που έπρεπε να ακούς από πάντα, αλλά - δεν πειράζει, κάλλιο αργά παρά ποτέ - ξέρεις ότι δε θα τη βαρεθείς <i>ποτέ</i>. Είσαι 22. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
2013. Ετοιμάζεις τη βαλίτσα σου για Βερολίνο. Στα αυτιά σου παίζει ασταμάτητα το Every Kingdom του Ben Howard. Έχεις <i>μόλις </i>χωρίσει από την πρώτη σου <i>σοβαρή </i>αγάπη. Το Only love σου ζεσταίνει την καρδιά, αλλά ξέρεις ότι δε θα ξανανιώσεις <i>ποτέ </i>το ίδιο. Είσαι 29.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
2015. Θα μπορούσες να περιμένεις άλλα 5 χρόνια για να βγάλεις το πόρισμά σου, τώρα που βλέπεις καθαρά το pattern των 7ετιών, αλλά αυτό το ολοκαίνουριο πάθος σου για το post-rock σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις πάλι μια μεγάλη στιγμή, κάτι "πρώτο" και "σοβαρό", κάποιο "μόλις", κάποιο "ποτέ ξανά". Είσαι άλλωστε 31.</div>
</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-72326804618821739042015-10-20T01:52:00.001+03:002015-10-21T23:45:16.520+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Φθινοπώριασε και περπατάς σκυφτή. Σηκώνεις το βλέμα στα φανάρια, περιμένοντας υπομονετικά να γίνουν πράσινα. Χώνεις το πρόσωπό σου μέσα στο κασκόλ να ζεσταθεί από την άχνα σου. Τα χέρια στις τσέπες - <i>δε μοιάζεις με άνθρωπο, μοιάζεις με μπόγο μ'αυτό το τεράστιο παλτό</i>. Μετράς τα βήματά σου, προσέχεις μην πατήσεις τα μουσκεμένα πεσμένα φύλλα στα γκρίζα πεζοδρόμια. Ακούς τη μουσική σου - τη διαλέγεις πολύ προσεκτικά να μην έχει γρήγορο τέμπο, μην παρασυρθείς και περπατήσεις στο ρυθμό, γλιστρήσεις και σε μαζεύουν πάλι. <br />
<br />
Στρίβεις από δω, περπατάς δυο-τρία ατέλειωτα τετράγωνα στην ευθεία, στρίβεις από κει και ξαφνικά συναντάς ένα κοριτσάκι γύρω στα 10. Ντυμένο μ'ένα λεπτο κίτρινο μπουφάν, με τα μαλιά του πιασμένα αλογοουρά - ούτε σκουφί ούτε κουκούλα ούτε τίποτα - τρώει λαίμαργα παγωτό χωνάκι και χοροπηδάει. <i>Σχόλασε κι επιστρέφει σπίτι; Χα! Και τρώει παγωτό πριν το μεσημεριανό. Κι έχει 8 βαθμούς!</i><br />
<br />
[ανάμνηση κάποιας σκανταλιάς, ενός πράγματος απαγορευμένου που έκανες κι εσύ σ'αυτή την ηλικία - <i>ζεστάθηκες </i>- <i>ξέσφιξε λίγο το κασκόλ και πάρε μια ανάσα - και βάλε και κάτι πιο χαρούμενο ν'ακούμε</i>]<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/knU9gRUWCno/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/knU9gRUWCno?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br /></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-37685361293001055282015-09-21T21:29:00.000+03:002015-09-21T21:29:38.269+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Σ'ένα παράλληλο σύμπαν έγιναν εκλογές. Χάθηκες λίγο στα ποσοστά και στις έδρες, προσπάθησες να παρακολουθήσεις, αλλά το μυαλό κάνει ό,τι θέλει. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i>Ερωτεύτηκες πάλι, ρε μούργο.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i>Ε, και δε χαίρεσαι που το'χεις ακόμα; </i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i>Ας περιμένουν για λίγο τα πολιτικά. Τώρα έχουμε αέρα στα πανιά μας.</i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/F8wqmh3KybI/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/F8wqmh3KybI?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-6666309550432736982015-08-19T23:30:00.001+03:002015-08-19T23:30:55.670+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αν είσαι τυχερή, στη ζωή σου θα γεννηθείς πάνω από μια φορά. Σε αντίθεση με την πρώτη, κάθε επόμενη φορά θα έχεις πλήρη συνείδηση ότι κάτι συμβαίνει. Θα πονάς και θα κλαις και θα νιώθεις ότι σου ξεκολλάνε κομμάτι. Θα αντιδράς σπασμωδικά, θα κουνάς με παράπονο χέρια και πόδια, θα φοβάσαι πως όλα έχουν τελειώσει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/6UlTJR9FY8Y/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/6UlTJR9FY8Y?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Εκ των υστέρων, αν είσαι ακόμα πιο τυχερή, θα θυμάσαι ακριβώς τη στιγμή που όλα ξεκίνησαν. Το κρύο μάρμαρο στο δέρμα σου, τον αέρα στο πρόσωπό σου, τη θέα του καναλιού και τους ήχους των ποδηλάτων. Θα επιστρέφεις συχνά στο ίδιο σημείο - όχι για να νιώσεις πόνο, αλλά ανακούφιση και ελπίδα. Και όπως οι γάτες, που έχουν 7 ζωές, θα γλύφεις τις πληγές σου, θα ισορροπείς και θα χάνεσαι στο σκοτάδι. </div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-89698889149096913712015-06-22T22:17:00.001+03:002015-06-22T22:17:57.145+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θα βρεθούμε ξανά.<br />
Θα καθήσουμε στο παγκάκι δίπλα στο ποτάμι ή στο πάρκο.<br />
Θα φάμε παγωτό ή θα πιούμε μπύρα, θα ανάψεις τσιγάρο και θα σηκώσεις το αριστερό σου χέρι για να με βάλεις στην αγκαλιά σου.<br />
Θα μιλήσουμε για τη δουλειά ή τις σπουδές, για τον κόσμο τον άδικο, θα σε κοιτάζω στο στόμα και θα σκέφτομαι <i>δεν μπορεί να είναι τόσο όμορφος</i>.<br />
Θα σηκωθούμε, θα με κρατάς απ'το χέρι, θα προχωράμε και θα μου λες για το ντοκυμαντέρ που είδες ή για το βιβλίο που τέλειωσες τις προάλλες.<br />
Θα σου μιλάω για την οικογένειά μου, θα γελάω και θα αναρωτιέμαι αν θα τους γνωρίσεις ποτέ.<br />
Θα μου μαγειρέψεις ή θα μου παίξεις μουσική, θα μου πεις ότι είμαι γλυκιά, θα με χαϊδέψεις και θα με βάλεις για ύπνο.<br />
Θα ταξιδέψουμε, θα πάμε σε μέρη καινούρια, θα χαζεύουμε τις φωτογραφίες μας μια στο τόσο.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
Και μια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα είσαι εσύ. Και δε θα είμαι εγώ.</div>
<div style="text-align: right;">
Θα γινονται όλα μηχανικά. Οι βόλτες, οι μπύρες, τα ψώνια στο σουπερμάρκετ.</div>
<div style="text-align: right;">
Θα με κρατάς, θα σε κρατώ, θα βλέπουμε ταινίες ή σειρές και κρυφά </div>
<div style="text-align: right;">
θα αναρωτιόμαστε πώς θα'ναι, </div>
<div style="text-align: right;">
αν κι εφόσον.</div>
<div style="text-align: right;">
Θα με μισήσεις, θα σε μισήσω, θα τσακωνόμαστε, θα κλαίμε και θα λέμε </div>
<div style="text-align: right;">
<i>μα σ'αγαπάω.</i></div>
<div style="text-align: right;">
Θα πετάμε ρούχα σε βαλίτσες - τη μία θα φεύγω εγώ, </div>
<div style="text-align: right;">
την άλλη θα φεύγεις εσύ, </div>
<div style="text-align: right;">
αλλά θα ξαναγυρνάμε - σαν υπνωτισμένοι.</div>
<i><br /></i>
<i><br /></i>
Και μια μέρα θα ξυπνήσω εδώ, κι εσύ θα ξυπνήσεις εκεί.<br />
Και θα τα κάνουμε όλα μα όλα ξανά, με την ίδια σειρά, σχεδόν κατά γράμμα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-65745740369566729112015-04-08T01:20:00.001+03:002015-04-08T01:20:41.658+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στη ζωή, από ένα σημείο και μετά, είναι λες και ο χρόνος μετρά αντίστροφα.<br />
Γιατί οι άνθρωποι φτιάξαμε νόμους, θεούς και πρέπει. Γι' αυτό.<br />
Γιατί η ζωή βλέπεις δεν έρχεται με εγχειρίδιο χρήσης.<br />
Κοίτα όμως να δεις που και το "πήραμε τη ζωή μας λάθος" είναι λάθος.<br />
Αύριο θα ξυπνήσω και θα μετρώ 31 στρογγυλά χρόνια ζωής.<br />
Ζωης που όλο αλλάζει.<br />
Να ζήσουμε!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/tv-QYniuEJo/0.jpg" src="http://www.youtube.com/embed/tv-QYniuEJo?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
<br /></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-5173801102215063882015-02-15T23:42:00.000+02:002015-02-15T23:42:33.020+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το δωμάτιο είναι λίγο μεγαλύτερο απ'αυτά που έχεις συνηθίσει. Οι τοίχοι του καμιά φορά λες και ανοίγουν. Κι αυτό όλο και μεγαλώνει, <i>όλο και μεγαλώνει</i>, και μπαίνουν μέσα σύννεφα και δέντρα και οι άνθρωποι από το διπλανό σπίτι.<br />
<br />
Σαν τις αποφάσεις που πήραν άλλοι για'σένα κι εσύ τις φορτώθηκες στο στήθος, γιατί είσαι καλό κορίτσι. Όλο και βαραίνουν, <i>όλο και βαραίνουν.</i> Οι φίλοι σου ετοιμάζονται να κάνουν παιδιά. Ψημένες σχέσεις, δοκιμασμένες στο χρόνο. Κι εμείς; Εμείς που δε μείναμε με την πρώτη μας αγάπη; Είμαστε χαμένοι από χέρι εμείς;<br />
<br />
Έναν δρόμο ξέρεις. Ένας μόνος δρόμος είναι δικός σου στ'αλήθεια. Για κάπου. Όπου να'ναι. Αρκεί να είναι μακρυά, για να μπορείς να τρέξεις ως εκεί, να ανεβάσεις ταχύτητες, να πας όπως σ'αρέσει να πηγαίνεις. Ποτέ στην ευθεία - τη βρίσκεις τόσο βαρετή την ευθεία.<br />
<br />
Αν σταθείς για λίγο, αν ξύσεις για λίγο την επιφάνεια των πιέσεων της σύγχρονης ζωής σου, αν πατήσεις μια παύση στους ρυθμούς της μεγαλούπολης, θα ακούσεις εκείνα τα λόγια που σου έμαθε εκείνος ο Ισπανός σ'εκείνο το τρενό πέρυσι τέτοια εποχή.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>Caminante, no hay camino. Se hace camino al andar.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
***</div>
<br /><br />
<br />
<br />
<br /></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-76653743119561210052015-01-29T01:04:00.001+02:002015-01-29T01:05:41.189+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κάποτε κάθε μας ταξίδι ήταν μια μικρή νίκη. <i>Θυμάσαι;</i> Αφήναμε τις πατημασιές μας στις αμμουδιές του κόσμου, απ'το βορρά μέχρι το νότο, απ'το σούρουπο ως την ανατολή. Τις μάθαμε όλες, μία-μία, τις χαρτογραφήσαμε απ' άκρη σ' άκρη.<br />
<div>
Τώρα γυρνάμε με τις άμμους στα παπούτσια. Χειμωνιάτικα. Σκεφτόμαστε την ύπαρξή μας. <i>Οι δουλειές, οι γκόμενοι, το νοίκι. </i><i>Κάποιο δόντι που πονάει, οι βιταμίνες που ξεχάσαμε να πάρουμε το πρωί, το χάπι που ξεχάσαμε το βράδυ. </i><br />
Αναρωτιέσαι τι καταφέραμε. Αν καταλάβαμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Και άκρη δε βγαίνει. Πώς άλλωστε μπορεί να βγει άκρη για τέτοια πράγματα;<br />
Και μπαίνουμε στ'αυτοκίνητα, περνάμε σύνορα κι αλλάζουμε κόσμους. Και συγκρουόμαστε. Σαν κόσμοι ξένοι.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoN0m-TYc8-xiYrtEa3c4QtUTpt1NsrostYyRT-tmC52D3d02eNCRZQ1gD5jNgVcV4NheN4_9swL8xLEnXGUTbbAXB7KVP7NWgYcNN9HukmxF8d5_NTlnFjXRozlT_hsv3GtPA5_wFsEtl/s1600/10945857_10152979823448686_1986577427843490376_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoN0m-TYc8-xiYrtEa3c4QtUTpt1NsrostYyRT-tmC52D3d02eNCRZQ1gD5jNgVcV4NheN4_9swL8xLEnXGUTbbAXB7KVP7NWgYcNN9HukmxF8d5_NTlnFjXRozlT_hsv3GtPA5_wFsEtl/s1600/10945857_10152979823448686_1986577427843490376_o.jpg" height="179" width="320" /></a></div>
<i><br /></i>
</div>
</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-63106392690042616172014-12-11T01:39:00.001+02:002014-12-11T01:39:59.828+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Άσε για λίγο στην άκρη τα πρακτικά. Ξεκούρασε για λίγο τους ώμους σου από τα βάρη όλου του κόσμου. Κάθησε στη γνώριμη θέση του συνοδηγού και τραγούδα καθώς το κοντέρ μετρά τα γνώριμα 214 χιλιόμετρα. Μπες στο πατρικό σπίτι, με τα στρωμένα χαλιά και την τηλεόραση στη διαπασών. Άσε να σε καλομάθουν. Ξάπλωσε κάτω απ'τις βαριές κουβέρτες, φάε ψαρόσουπα, ξεφύλλισε κάποιο παλιό τετράδιο.<br />
Γίνε πάλι πέντε χρόνων. Θύμωσε που σε παραμελούν. Θύμωσε δυο φορές που σ'αγαπάνε.<br />
Ξανάγινε τριάντα. Ξανάπιασε τα πρακτικά. Φόρτωσε πάλι στους ώμους σου τα βάρη όλου του κόσμου. Μια ζωή άλλωστε σώθηκε. </div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-43790480350303081062014-12-03T01:57:00.000+02:002014-12-03T01:57:11.959+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όχι μόνο γιατί είναι νέος.<div>
Όχι μόνο γιατί ο φίλος του σκοτώθηκε από χέρι οργάνου του κράτους.<br /><div>
Όχι μόνο γιατί ο φίλος του ξεψύχησε στα χέρια του.</div>
<div>
Όχι μόνο για να καταφέρει να σπουδάσει.</div>
<div>
Όχι μόνο γιατί λυπάσαι, όχι μόνο γιατί συμπονάς, όχι μόνο γιατί θυμώνεις μαζί μ'αυτόν.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αλλά και γιατί πρέπει επιτέλους να έρθει αυτή η ρημάδα η στιγμή, μέσα σ'αυτά τα ασφυκτικά όρια αυτού που ζούμε, που θα είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-23888824677600340102014-10-06T23:15:00.000+03:002014-10-06T23:15:54.163+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ακούω τη φωνή του Freddy, σπασμένη σχεδόν, να τραγουδάει "let us cling together as the years go by".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/hSGuMfv24xA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
Τι κι αν ο Einstein έλεγε ότι είναι τρέλα να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα;<br />
Έτσι είναι τα ανθρώπινα. Και το να ελπίζεις δεν είναι έγκλημα ακόμα. </div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-57041813251946211732014-09-08T01:13:00.000+03:002014-09-08T01:13:00.105+03:00Κάθε Σεπτέμβρη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο Σεπτέμβρης θα είναι πάντα ο πρώτος μήνας του χρόνου.<br />
<br />
Κάθε Σεπτέμβρη θα φτιάχνεις βαλίτσες. Θα ετοιμάζεσαι να επιστρέψεις κάπου ή να φύγεις για έναν τόπο καινούριο και ξένο. Θα βρίσκεσαι συνοδηγός σε κάποιο αυτοκίνητο - ή ταξιδιώτης σε κάποιο λεωφορείο, αεροπλάνο ή τρένο - και θα χαζεύεις τα φώτα των άλλων να θολώνουν πίσω από βρεγμένα τζάμια.<br />
<br />
Κάθε Σεπτέμβρη θα σφίγγεις τα δόντια σου στον ύπνο από το άγχος και το στομάχι σου θα ανακατεύεται από μια γλυκιά προσμονή.<br />
<br />
Κάθε Σεπτέμβρη θα αποχαιρετάς και κάθε Σεπτέμβρη θα σμίγεις.<br />
<br />
Μην ακούς τι λένε τα ημερολόγια - ο Σεπτέμβρης είναι ο πρώτος μήνας του χρόνου.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/qUquP0udc58?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br /></div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1608102866277642515.post-33975366296856883942014-07-27T03:13:00.000+03:002014-07-27T03:13:29.519+03:00Σπίτι.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Άνοιξα τα μάτια μου λίγο πριν οι ρόδες αγγίξουν το έδαφος. Εκκωφαντικός ήχος, τράνταγμα, χέρια στη ζώνη ασφαλείας. Αναμονή ν' ανοίξουν οι πόρτες του αεροπλάνου, βιαστικό "thank you" στις αεροσυνοδούς, αναμονή στην παραλαβή αποσκευών. Οι αυτόματες πόρτες του αεροδρομίου ανοίγουν και η Αθήνα με υποδέχεται χτυπώντας με με το ζεστό της αέρα. Λεωφορείο για Σύνταγμα και νοσταλγική μουσική στ' αυτιά. Είμαι εδώ, είμαι κι εκεί. Κατεβαίνω στην Αμαλίας και όλα μοιάζουν οικεία. Σα να μην έφυγα ποτέ.<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
Στην Αθήνα και πάλι. Στην πόλη που κάποτε ερωτεύτηκα παράφορα. Στους δρόμους της - και για χάρη της - έλιωσα παπούτσια και παπούτσια, μέθυσα, γέλασα, έκλαψα, έψαξα για δουλειές και για σπίτια, έδωσα φιλιά και αγκαλιές, έφαγα χημικά, έφαγα τούμπες. Αρνήθηκα πεισματικά να πιστέψω ότι δεν μπορώ να την ποδηλατήσω και έδωσα μάχη με τις ανηφόρες και τα στενά της πεζοδρόμια. Την είδα από ψηλά και την άφησα να με μαγέψει με τα φώτα της, τους λόφους της, την αέναη κίνησή της.<br />
Για 6 χρόνια υπήρξε το σπίτι μου και, κάθε φορά που την πλησίαζα - από στεριάς, θαλάσσης ή αέρος - ένιωθα ότι επέστρεφα ακριβώς εκεί: στο σπίτι μου. Και κάποτε πίστεψα ότι αυτή θα είναι το σπίτι μου για πάντα και για πάντα.<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
<div style="text-align: left;">
Βλέπω τους ανθρώπους μου, βλέπω τα μέρη μου, κι είναι σα να είχε παγώσει για 10 μήνες ο χρόνος. Αλλά είμαι εδώ, μα και δεν είμαι. Το σπίτι μου είναι πια αλλού. Το σπίτι μου είναι σε μια πόλη με ποτάμια, παραπόταμους και λίμνες. Είναι στα τραγούδια μας με τον Πάνο. Είναι στις βόλτες μας με την Τσαμπού. Είναι σε δυο μάτια με νησάκια, σε φαρδιούς ποδηλατοδρόμους, σε νυχτερινές βόλτες σε πάρκα. Για τώρα το σπίτι μου είναι αλλού. Μετά, βλέπουμε. </div>
</div>
Homo Pacificushttp://www.blogger.com/profile/00886186528279371013noreply@blogger.com1