Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Στην Ιπποκράτους

Χθες το μεσημέρι βρέθηκα, κάπου στην Ιπποκράτους, να περιμένω να ανάψει το πράσινο φως για τους πεζούς. Ντάλα ο ήλιος, ο ιδρώτας να τρέχει, κι εγώ απορροφημένη στις σκέψεις μου σχετικά με τη δουλειά που δεν πήρα και την εικόνα που αντίκριζα απέναντι μου (μια εικόνα που συναντά πια κανείς σχεδόν σε κάθε γωνιά του κέντρου της Αθήνας, και που δεν είναι άλλη από παρατεταγμένους ένστολους που κοιτάζουν βαριεστημένα δεξιά-αριστερά). Και τότε άκουσα ένα 'ααααχ'. Δεν ήταν ξεφύσημα, δεν ήταν ο,τιδήποτε άλλο από ένα ολοκάθαρο και ολοστρόγγυλο 'ααααχ'. Για μια στιγμή νόμισα ότι έβγαινε απ' τα δικά μου σωθικά, ήταν όμως από μια κοπέλα δίπλα μου που περίμενε κι εκείνη το Γρηγόρη.
Δε θα το κρύψω, για λίγο σκέφτηκα να κουνήσω το κεφάλι κοροϊδευτικά. Σκέφτηκα 'πωπω, δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνη της; ας την κρατήσει την απόγνωση για την πάρτη της.' Κούνησα τελικά το κεφάλι μου, αλλά πέρα δώθε για να φύγει αυτή η μαλακισμένη πρώτη σκέψη και να έρθει η επόμενη: άραγε πόσοι άνθρωποι κρατούν αυτό το 'αχ' μέσα τους και το βγάζουν μονάχα πριν πέσουν για ύπνο ή σφίγγοντας τα δόντια για να μην τους ακούσει κανείς; Πόσο θα 'θελα κι εγώ να αναστενάξω δυνατά! Και όχι μόνο... Πόσο θα 'θελα να φωνάξω, να ουρλιάξω! Για τον κόσμο που ζούμε, για την ελπίδα που μέρα με τη μέρα γίνεται βάσανο, για την πόλη που ζω και τις εικόνες που βλέπω.
Στιγμές αργότερα αυτό το 'αχ' έγινε επιφώνημα χαράς, καθώς, λίγο πιο κάτω, συνάντησα έναν (όχι και τόσο) παλιό γνώριμο, που είχα να δω ένα χρόνο.
Και καταλήγω: την αγαπώ τη ζωή, την αγαπώ με πάθος! Αλλά ώρες ώρες είναι τόσο σκύλα...

2 σχόλια:

  1. Αχ και χα, μια μικρή αλλαγή κι αλλαζει όλο.

    Εκεί, ψηλά στην Ιπποκρατους θα ανεβω σύντομα, ελπίζω, λες να συναντηθούμε στο φαναρι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακριβώς!

    Και επειδή ο κόσμος είναι πολύ μικρός, ίσως τελικά βρεθούμε κάποια μέρα δίπλα δίπλα στο φανάρι.
    :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή