Σάββατο 21 Μαΐου 2016

Στο πιο σκοτεινό σημείο του μυαλού σου έχεις μια ντουλάπα γεμάτη σκελετούς. Κατά καιρούς, κάποια μυρωδιά ή κάποιος ήχος δίνει στους σκελετούς ζωή και αρχίζουν να χτυπούν τις πόρτες. Η καρδιά σου αρχίζει κι αυτή να χτυπά πιο δυνατά και πιο γρήγορα, η αναπνοή σου παύει να συμβαίνει φυσικά, οι παλάμες ιδρώνουν. Η ντουλάπα είναι στο πιο σκοτεινό σημείο για κάποιο λόγο. Είναι κλειδωμένη για κάποιο λόγο. Και έτσι πρέπει να μείνει.
***
Στα όνειρά σου οι σκελετοί βρίσκουν τον τρόπο να ξετρυπώσουν από τη ντουλάπα. Βγαίνουν έξω, παίζουν με τα πράγματά σου, ξεφυλλίζουν ημερολόγια, χαζεύουν τις φωτογραφίες στους τοίχους. Κοιτάζουν στα μάτια τις επιλογές που έκανες για ανθρώπους, και είναι σα να κοιτάζονται στον καθρέφτη. Υπάρχει κάτι από τους σκελετούς σε κάθε σου βήμα στην ξύπνια σου ζωή. Αν προσέξεις, θα δεις οστά κάτω από το γραφείο σου ή πάνω στο μαξιλάρι αυτού που ροχαλίζει δίπλα σου. Αλλά τώρα εσύ κοιμάσαι.
***
Κι ένα Σαβατόβραδο θα βρεθείς στο γειτονικό μπαρ και θα πιεις μπύρα με τη φίλη σου. Και θα μιλάτε για τα παιχνίδια που παίζατε σαν παιδιά. Και μια ανάμνηση θα σου κλείσει στιγμιαία το διάφραγμα. Η καρδιά σου θα χάσει ένα χτύπο και τα δάχτυλα των ποδιών σου θα μαζέψουν. Θα προσπαθήσεις να το απωθήσεις άλλη μια φορά. Θα σπρώξεις με τις πλάτες σου τις πόρτες της ντουλάπας, αλλά οι σκελετοί θα έχουν θυμώσει. Θα τους έχεις παραμελήσει πολύ περισσότερο απ'όσο επιτρέπουν. Θα αρχίσεις να μιλάς και θ' ακούς τον εαυτό σου να αρθρώνει λέξεις που καταπίεζες για χρόνια, που ήταν σκέψεις σιωπηλές για κάποιο λόγο και έτσι έπρεπε να μείνουν.
***
Δε θα περιμένεις καν να ξημερώσει. Θα τρέξεις στο σκοτεινότερο σημείο του μυαλού σου μέσα στη μαύρη νύχτα. Θα σταθείς για λίγο μπροστά στη ντουλάπα με τρόμο. Θα απλώσεις το χέρι και με βία θα ανοίξεις τις πόρτες, περιμένοντας να θαφτείς κάτω από ένα σωρό από κόκκαλα. Αλλά όταν την ανοίξεις, το μόνο που θα βρεις μέσα, θα είναι η εξάχρονη Εσύ, με τα κοτσιδάκια της και το λουλουδάτο της φόρεμα, που το μόνο που ζητούσε τόσο καιρό ήταν ένας καλός λόγος και μια αγκαλιά.