Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Απολογισμός (ή "η σοφία των 30")

Τα φοβόμουν πολύ τα 30. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις γενικά να τον φοβάσαι το χρόνο. Και να τον βλέπεις με όρους μαξιλαρακίων.  

Μέχρι τα 20 πρέπει να έχω κάνει αυτά, μέχρι τα 25 εκείνα, και μέχρι τα 30... Ω, μέχρι τα 30 πρέπει να τα έχω όλα λυμένα. Η ζωή μου πρέπει να έχει μπει σε ένα καλούπι πολύ καιρό πριν, και στα 30 πρέπει να έχω πια χωρέσει αναπαυτικά σ'αυτό τα σχέδιά μου, την πορεία μου, τους ανθρώπους μου, τον εαυτό μου τον ίδιο. Και πρέπει από τα 20 ως τα 30 να έχω κάνει πράγματα.

Σε δύο μήνες κλείνω τα 30 και, κοιτάζοντας πίσω στην περασμένη δεκαετία, απαριθμώ λοιπόν τα πράγματα που έκανα.

1. Λάθη. Πολλά. Φυσικά, δε μετανιώνω για κανένα. Αν δεν τα είχα κάνει όταν τα έκανα, θα τα είχα κάνει αργότερα. Ένα - δύο απ' αυτά ήταν μάλιστα τόσο γλυκά, που θα τα ξαναέκανα με μεγάλη χαρά αύριο. Τώρα.

2. Δίαιτες. Πάρα πολλές. Καταλήγω πια ότι οι πιο αποτελεσματικές είναι δύο: ο έρωτας και η στεναχώρια. Ντάξει, και οι σωστές διατροφικές συνήθειες.

3. Όνειρα. Αμέτρητα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν έγινε και δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Γιατί πολύ απλά τα παλιά όνειρα αντικαταστάθηκαν από καινούρια. Και υπάρχουν κι άλλα άμετρητα όνειρα που περιμένουν στην ουρά.

4. Ταξίδια. Λίγα, πολύ λίγα. Αυτά άλλωστε δεν είναι ποτέ αρκετά. Γι' αυτό το μυαλό ταξιδεύει κάθε 20 λεπτά περίπου.

5. Φίλους. Άλλους καλούς, άλλους καλύτερους, άλλους όχι και τόσο καλούς. Τους αγαπώ όλους.

6. Επανεκκινήσεις. Όσο επώδυνες κι αν είναι οι μεγάλες αλλαγές, καμιά φορά είναι τόσο λυτρωτικές, που νιώθεις σα να μπορείς ξανά να αναπνεύσεις μετά από ένα μεγάλο διάστημα που κάποιος σε είχε κλειδώσει σε μια σκοτεινή ντουλάπα.

Από τα 20 ως τα 30 θα έπρεπε να έχω θέσει τις βάσεις για τη ζωή που θέλω. Είναι όμως τόσο απλό; Νιώθω πως στα 30 έχει κανείς κάθε δικαίωμα να αισθάνεται χαμένος, να μην ξέρει πού ακριβώς πάει και τι ακριβώς θέλει. Σε δύο μήνες κλείνω τα 30 και νομίζω είμαι πιο ανήξερη από ποτέ. Κι αυτό είναι οκ. Δεν είναι εύκολο, ούτε ευχάριστο πάντα. Αλλά είναι για κάποιο λόγο πανέμορφο. Μου αρέσει άλλωστε πολύ να βλέπω τη ζωή σα βόλτα. Και στις βόλτες μπορεί εύκολα να χαθείς, ανεξάρτητα από τα αν είσαι στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος τους.

Κι όσο κι αν εξακολουθεί να με τρομάζει ο χρόνος, ανυπομονώ να φτάσει η ώρα του απολογισμού της επόμενης δεκαετίας (αν ως τότε δε με έχει πατήσει κάποιο τρένο ή κάποιος ποδηλάτης).