Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Αν έχεις sponsor, διάβαινε

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, σε επεισόδιο της εκπομπής με τα απίστευτα του Ripley, μια τύπισσα απ' τις ΗΠΑ, που είχε δανείσει το μέτωπό της (με το αζημείωτο φυσικά), στην Κόκα Κόλα. Και εξηγούμαι: είχε, που λέτε, χτυπήσει τατουάζ στην κεφάλα της το λογότυπο της εταιρείας! Κι αυτό, με αντάλλαγμα ένα ποσό - αρκετά δελεαστικό φαντάζομαι - που της υπέβαλλε η εταιρεία (κάθε βδομάδα, μήνα, χρόνο, εφάπαξ;-δεν είμαι σίγουρη).

Θυμάμαι λοιπόν που σκεφτόμουν ότι για να το κάνεις αυτό μάλλον είσαι χαζό κι αμόρφωτο αμερικανάκι, με μια κάποια δόση ψώνιου και πρεμούρα να βγεις στα νέα των 8. Μετά σκάσανε μύτη τα λεγόμενα talent shows στην Ψωροκώσταινα, με κάθε πικραμένο καλλιτέχνη να πασχίζει ν' ανοίξει μια ρημαδιασμένη πόρτα και να τρυπώσει στην ελληνική δισκογραφία, στη νύχτα, στη showbiz ή έστω στις ειδήσεις του Star βρε αδερφέ!

Και μετά ήρθε αυτό: μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, που δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια και στην Ελλάδα, προτίθεται, μέσω ενός προγράμματος κοινωνικής προσφοράς που 'τρέχει', να εξασφαλίσει μισθό και ασφαλιστικές παροχές για 3 άτομα που επιθυμούν να εργαστούν σε κάποιο μη κερδοσκοπικό οργανισμό για 1 χρόνο. Οκ, δεν ακούγεται πολύ κακό. Όχι, μέχρι να διαβάσεις τους όρους συμμετοχής και τις διατάξεις που διέπουν τη σύμβαση εργασίας, αλλά και τη διαδικασία επιλογής. Η εταιρεία λοιπόν, ενημερώνει πως οι υποψήφιοι παραχωρούν κάθε δικαίωμα και συμφέρον πνευματικής ιδιοκτησίας σε εκείνη (πράγμα το οποίο σημαίνει πως, ό,τι αναφέρεις στην αίτηση συμμετοχής σου - συμπεριλαμβανομένων των λόγων για τους οποίους υποβάλλεις αίτηση, τους στόχους και τις προσδοκίες σου - αποτελεί αυτόματα ιδιοκτησία της εταιρείας). Αν πάλι επιλεγείς, είσαι υποχρεωμένος να συμμετάσχεις σε κάθε ενέργεια διαφήμισης και προώθησης σου ζητήσει η εταιρεία (συνεντεύξεις, διαφημίσεις, χρησιμοποιώντας τα προϊόντα της, μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.). Καλή φάση, έτσι;

Αναρωτιέμαι... Τι διαφορά θα έχω εγώ, αν λάβω μέρος σ'αυτό το πρόγραμμα, από την κοπελιά με το μέτωπο-διαφημιστική πινακίδα; Σε τι θα διαφέρω από όλους αυτούς που τρέχουν στα ριάλιτι για να φτιάξουν την τύχη τους; Αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ όμως, είναι το εξής: τελικά για να βρω δουλειά, πρέπει να βρω και σπόνσορα; Ρε, πού πάμε ρε;

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Αν είσαι γουρούνι...

Τον τελευταίο ένα χρόνο ζω στο κέντρο της Αθήνας. Πάντα μου άρεσε το κέντρο. Μοιάζει σαν όλα να γίνονται εδώ. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, τόσο διαφορετικές εικόνες κάθε μέρα. Ό,τι μπορεί να χρειαστείς, ό,τι ώρα κι αν το χρειαστείς είναι δίπλα. Εκτός από ένα: η ησυχία.

Έχουμε τη χαρά και την τιμή με το Νικόλα να ζούμε απέναντι από ένα πολύ in στέκι (μη χέσω) της καρδιάς της πόλης, που μαζεύει όλη μέρα κάθε μέρα μαλακιστήρια κάθε λογής (ψωνισμένους φοιτητές, επίδοξα μοντέλα, νεαρούς με πανάκριβες μηχανές). Και κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Ο Νικόλας, συνηθισμένος, απλά γυρνάει πλευρό και ονειρεύεται. Εγώ, μεγαλωμένη στην πιο κοιμισμένη πόλη όλης της υφηλίου (την πόλη-φάντασμα), γυρνάω σαν την άδικη κατάρα στο σπίτι, φυσάω και ξεφυσάω, βρίζω, καταστρώνω σχέδια για να κλείσω τους απέναντι και ενίοτε καλώ το 100 για να παρηγορηθώ με μια φωνή που μου λέει ότι στέλνει κλήση (ναι, καλά...).

Απόψε είναι βράδυ Πέμπτης και είναι στανταράκι ξενύχτι. Ο trendy κόσμος βγαίνει τις Πέμπτες, βέεεεβαια. Και οι καημένοι περίοικοι οφείλουν να φορέσουν τις ωτοασπίδες τους, μέχρι να βαρεθούν να χτυπιούνται με τα bitια οι απέναντι. Και μετά πρέπει να κάνουν τουμπεκί την ώρα που θα καληνυχτίζονται γκαρίζοντας --λες και φωνάζουν στον ινδιάνο στον απέναντι λόφο. Ε, και κατά τις 5 το ξημέρωμα θα μπορέσουν να χουχουλιάσουν ήρεμα στο κρεβάτι τους, μέχρι ν'αρχίσει η πρωινή κίνηση στο δρόμο.
Καλά κρασιά.