Πολυτεχνείο

Κουράστηκα τις τελευταίες δύο βδομάδες να ακούω για μηνύματα. Το μήνυμα των εκλογών, το μήνυμα της αποχής, το μήνυμα του άκυρου και του λευκού. Και τώρα τι; Να αναφερθώ κι εγώ στο μήνυμα του Πολυτεχνείου; Όχι. Όχι στο μήνυμα. Μόνο στις εικόνες και τις αναμνήσεις μου από αυτή τη μέρα.

Ακόμα και στη συντηρητική επαρχιακή πόλη στην οποία μεγάλωσα, αυτή η μέρα διέφερε από τις άλλες γιορτές του σχολείου. Δε συνοδευόταν από ποιήματα για τη σημαία και το έθνος, αλλά από ροκ τραγούδια και βίντεο από εκείνη την εποχή. Αφορούσε μια ιστορία κοντά μας, μόλις μια γενιά πριν. Θυμάμαι συγκίνηση και θυμάμαι επαναστικότητα. Ακόμα και στη συντηρητική επαρχιακή πόλη. Δεν ήταν άλλη μια ευκαιρία να χάσουμε μάθημα, αλλά μια ευκαιρία να ακούσουμε για έναν αγώνα που εξίταρε τη σκέψη μας. Δε μαθαίναμε ονόματα μεγάλων στρατηγών ή πολιτικών που έφεραν τη νίκη. Μαθαίναμε για ένα αυθόρμητο κίνημα φοιτητών που ζητούσε τα αυτονόητα.

Αυτό που θυμάμαι πάνω απ' όλα είναι η ευγνωμοσύνη που ένιωθα ως μαθήτρια για εκείνους τους φοιτητές. Τότε νόμιζα ότι το θέμα είχε τελειώσει. Η δημοκρατία είχε έρθει πριν γεννηθώ και δε θα ξαναέφευγε. Αυτοί οι φοιτητές θα έμεναν πάντα αγνοί επαναστάτες. Αλλά η ιστορία παίρνει τροπές περίεργες και αυτοί οι φοιτητές έγιναν κακοί πολιτικοί και αυτή η δημοκρατία έγινε καταναλωτισμός και χούντα άλλης μορφής. Και ο φόβος των βασανιστηρίων έγινε φόβος της καθημερινότητας.

Το Πολυτεχνείο όμως είναι πάντα εκεί. Ένας ζωντανός οργανισμός που κάθε πρωί γεμίζει φοιτητές και κάθε βράδυ συνελεύσεις. Και σήμερα γέμισε κόκκινα γαρύφαλλα, κόσμο, φωνές, πανό. Παρά το φόβο και παρά την απογοήτευση.

Και μπορεί αυτές οι επετειακές διαδηλώσεις σε κάποιους να μη λένε τίποτα, αλλά για μένα οι πορείες αυτής της μέρας δεν είχαν ποτέ μόνο επετειακό χαρακτήρα. Οι αγώνες δε σταματούν ποτέ και αλίμονό μας αν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν σήμερα λόγοι για να βγεις στο δρόμο.