Με τρώει καιρό να γράψω κάτι για το Σύνταγμα. Κάνω log in, επιλέγω "νέα ανάρτηση" και μετά από δυο λεπτά το κλείνω. Δεν έχω να πω τίποτα που δεν έχει ήδη ειπωθεί. Γι' αυτό επιλέγω να σιωπήσω και να αφήσω τους άλλους να πουν. Παραθέτω λοιπόν δυο άρθρα που έγραψε ο φίλος μου ο Νίκος πριν λίγες μέρες. Μπορείς να τα διαβάσεις εδώ κι εδώ στα αγγλικά.
Θέλω όμως να μεταφέρω και μια σκηνή που εκτυλίχθηκε μπροστά μου, δυο βράδια πριν στο Σύνταγμα.
Η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τα χημικά. Άνθρωποι με λευκά πρόσωπα, με μάσκες και μαντήλια. Κάθε λίγο ακούγεται κι ένας κρότος. Ένα δακρυγόνο σκάει ανάμεσα στον κόσμο. Μια νεαρή κοπέλα φωνάζει στα ΜΑΤ "Προδότες! Προδότες της πατρίδας!" κι ένας περαστικός της απαντά "Γιατί προδότες; Στην πατρίδα πιστέψανε. Αυτή είναι η πατρίδα".
Είμαι ο "φίλος της ο Νίκος" και απλά να πω ότι το πρώτο άρθρο του έχειβγάλει τα μάτια ο εκδότης και το μήνυμα είναι τελείως άλλο από αυτό που ήθελα να περάσω. Επίσης να πω ότι μετά τα χθεσινά, θεωρώ εαυτόν ανάξιο να μιλήσω για οτιδήποτε, διότι ο ηρωισμός και η επιμονή των ηρώων της πλατείας απλά επιβάλει σε μας τους εξ' Αγγλίας κριτικούς να βγάλουμε το σκασμό...
ΑπάντησηΔιαγραφή