...δύο γιαγιάδες από τα διπλανά καθίσματα σε λεωφορείο των ΚΤΕΛ.
- Ναι, ναι. Πάρα πολύ.
- Και δεν μπορώ να προσαρμοστώ! Πάω στα εγγόνια μου, ο ένας είναι στο κουμπιούτερ, ο άλλος στο αυτό... Δεν τα 'χαμε εμείς αυτά.
- Πήγα, γύρισα όλη την Κίνα, πήγα στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην Αμερική...
- Ναι, ναι, κι εμείς πήγαμε.
- ...Η Αμερική ήταν όπως είναι τώρα η Αθήνα. Άνθρωποι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι, μπλε, όλοι μαζί. Φοβόμουνα να κυκλοφορήσω. Δε μ' άρεσε καθόλου στο Αμέρικα.
- Έχασα και τον άντρα μου πριν 3 χρόνια.
- Κι εγώ το δικό μου. Τώρα κλείνει χρόνο.
- (αναστεναγμός)
- Τη μέρα δε με πειράζει. Κάνω δουλειές, πάω από 'δω κι από κει, δεν το σκέφτομαι. Το βράδυ με πονάει, δεν μπορώ.
- Άσε, ουφ... (βαθιά ανάσα, τα χέρια να τρέμουν)
- Το βράδυ του λέω "γιατί με άφησες;"
- Κάθε Κυριακή παίρνω το Έθνος.
- Κι εγώ!
- Έχει το καλύτερο πρόγραμμα της τηλεόρασης.
- Ναι. Είναι και πολύ σοβαρή εφημερίδα το Έθνος.
- Ναι, ναι, βέβαια.
Χαχα Μεγάλη απόλαυση οι συζητήσεις γιαγιάδων. Κατεχουν την τέχνη της συζήτησης! Καλύπτουν δε ευρύτατη θεματολογία σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ωραία μου φαίνεται τα πέρασες στη διαδρομή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Μαριάννα! Έτσι ακριβώς όπως τα λες-συνεχής η εναλλαγή θεμάτων συζήτησης! Καλά τα πέρασα, παράπονο δεν έχω.
ΑπάντησηΔιαγραφή