Ο φόβος κι ο τρόμος

Ένας φίλος κάποτε μου είχε πει ότι ο πρώτος άνθρωπος που έβαλε φράχτη γύρω από το σπίτι του ήταν ο πιο φοβιτσιάρης. Ο παράλογος φόβος του εξαπλώθηκε σιγά σιγά σε όλο το χωριό, μεταφέρθηκε σαν ιός στο δίπλα, μετά στο παραδίπλα και ούτω καθεξής. Και φτάσαμε έτσι σε έναν πλανήτη γεμάτο φράχτες και συρματοπλέγματα.

Ο φόβος, όπως και όλα τα συναισθήματα, είναι πολύ εύκολο να διαδοθούν ανάμεσα στους ανθρώπους. Το ιδιαίτερο όμως με το φόβο, είναι, νομίζω, ότι πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο. Κι έτσι, με σχετική ευκολία, φτάνει στο θυμικό σου μεγενθυμένος και φαινομενικά άτρωτος. Φωλιάζει στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού και σκουντάει κάθε καλά φυλαγμένη δυσάρεστη εγγραφή του.

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να μουδιάζει από το φόβο. Αυτό το φόβο που κυκλοφορεί εκεί έξω και απειλεί με πλήρη κατάρρευση και καταστροφή, αν δεν ακολουθήσεις τυφλά τις προσταγές του.

Παραφράζοντας όμως τη γνωστή ρήση, θυμίζω στον εαυτό μου ότι ο φόβος κι ο τρόμος τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Και η αλήθεια, με τις πολλές πτυχές της, μπορεί να φωτίσει κάθε σκοτεινό σημείο. Και παρέα με το κουράγιο και τη δύναμη μπορούν να γίνουν ορμή και να γκρεμίσουν όλους τους φράχτες.