Κάθε φορά που φεύγω από την Αθήνα αναρωτιέμαι γιατί δεν τα παρατάω όλα και δεν πάω να ζήσω σε κάποιον άλλο τόπο, πιο ανθρώπινο και πιο φυσικό. Πάντα όμως επιστρέφω, γιατί εδω ειναι πια η ζωή μου, εδώ οι σπουδές, εδώ οι δουλειές, εδώ όλα. Αυτή η πόλη άλλωστε έχει μια παράξενη υπόγεια ικανότητα να σε τραβάει σα μαγνήτης. Μια μέρα όμως νομίζω θα ρίξω μια ωραία μαύρη πέτρα πισω μου, θα πιάσω αγκαζέ τον καλό μου και θα πάρουμε τα βουνά. Γι' αυτό το λόγο, άρχισα απο τώρα να μαζεύω πετρούλες, αφήνοντας λίγο πιο φτωχή μια παραλία στις Ροβιές στην Εύβοια. Ως αντάλλαγμα, άφησα κάπου εκεί, ανάμεσα στα πολύχρωμα βότσαλα, ένα μικρό κομματάκι της ψυχής μου και μια ελπίδα πως θα επιστρέψω σύντομα.