Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ο αγαπημένος μου μήνας του χρόνου.
Γιατί οι πασχαλιές και οι αμυγδαλιές γεμίζαν λουλούδια, οι δρόμοι μοσχοβολούσαν από τα άνθη των εσπεριδοειδών, τα βράδια γίνονταν πιο γλυκά.
Και γιατί αυτό το μήνα στρογγυλεύουν τα χρόνια που περπατώ σ' αυτή τη γη.
Πριν λίγα χρόνια όμως, λίγες μέρες μετά τα 25α γενέθλιά μου, ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος έπαψε ξαφνικά να περπατά σ' αυτή τη γη.
Κι έτσι είναι το μυαλό. Κάνει συνεχώς νέες συνδέσεις. Κάτι που αγαπούσες μπορεί ξαφνικά να το μισήσεις. Κάτι που σε έκανε χαρούμενο σε κάνει ξαφνικά μελαγχολικό.
Και τα αρώματα του Απρίλη, που κάποτε δημιουργούσαν ένα αίσθημα έκστασης, τώρα ζαλίζουν, θυμίζουν εκείνο το μεσημέρι στη μεγάλη εκκλησία, με τα καντήλια και τα κεριά, τα χαμένα βλέμματα, το κάτασπρο δέρμα του, τον πικρό καφέ.
Γιατί οι πασχαλιές και οι αμυγδαλιές γεμίζαν λουλούδια, οι δρόμοι μοσχοβολούσαν από τα άνθη των εσπεριδοειδών, τα βράδια γίνονταν πιο γλυκά.
Και γιατί αυτό το μήνα στρογγυλεύουν τα χρόνια που περπατώ σ' αυτή τη γη.
Πριν λίγα χρόνια όμως, λίγες μέρες μετά τα 25α γενέθλιά μου, ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος έπαψε ξαφνικά να περπατά σ' αυτή τη γη.
Κι έτσι είναι το μυαλό. Κάνει συνεχώς νέες συνδέσεις. Κάτι που αγαπούσες μπορεί ξαφνικά να το μισήσεις. Κάτι που σε έκανε χαρούμενο σε κάνει ξαφνικά μελαγχολικό.
Και τα αρώματα του Απρίλη, που κάποτε δημιουργούσαν ένα αίσθημα έκστασης, τώρα ζαλίζουν, θυμίζουν εκείνο το μεσημέρι στη μεγάλη εκκλησία, με τα καντήλια και τα κεριά, τα χαμένα βλέμματα, το κάτασπρο δέρμα του, τον πικρό καφέ.
