Να ακούς συνέχεια το ίδιο κομμάτι. Να περπατάς στους άδειους δρόμους της πόλης που μεγάλωσες και να σκέφτεσαι τους ανθρώπους που στοίχειωσαν το καλοκαίρι σου. Τον Ιούνιο, τον Ιούλιο, τον Αύγουστο. Αν μ' έβαζαν να διαλέξω, θα διάλεγα σίγουρα τον Αύγουστο. Να βλέπεις στο σώμα σου τα σημάδια απ' το μαγιώ. Και γρατζουνιές και μελανιές που ούτε θυμάσαι πώς απέκτησες. Να ξεφυλλίζεις το βιβλίο που δε θα καταφέρεις ποτέ να τελειώσεις αφού δεν το τέλειωσες στην ώρα του. Να μετράς τις στιγμές που πέρασαν και να ονειρεύεσαι αυτές που είναι μπροστά. Να αποχαιρετάς φίλους που ήρθαν για λίγο. Το καλοκαίρι μας μαζεύει, το φθινόπωρο μας σκορπά. Το καλοκαίρι τέλειωσε. Εγώ θα μείνω εδώ για λίγο ακόμα.

Partir, c'est mourir un peu,

C'est mourir à ce qu'on aime :

On laisse un peu de soi-même

En toute heure et dans tout lieu.

C'est toujours le deuil d'un vœu,

Le dernier vers d'un poème ;

Partir, c'est mourir un peu.

Et l'on part, et c'est un jeu,

Et jusqu'à l'adieu suprême

C'est son âme que l'on sème,

Que l'on sème à chaque adieu...

Partir, c'est mourir un peu.

- Edmond Haraucourt