Όταν ο Μ. μου μιλούσε για τη σχέση του που μόλις είχε κλείσει τον κύκλο της, έβγαλε έναν αναστεναγμό θλιμμένης ανακούφισης. "Καταλαβαίνεις ότι... Τελείωσε. Αυτό ήταν. Τελείωσε." Τα χέρια στο στήθος και την επόμενη στιγμή ανοιχτά, σα φτερά.
Είναι αυτή ακριβώς η κίνηση. Το σώμα μας δεν κάνει λάθος. Ξέρει πολύ καλά να εκφράζει αυτό που συμβαίνει μέσα. Όταν έρχεται η ώρα να αφήσεις το χθες πίσω, αρχικά θα προβάλεις αντιστάσεις. Θα κρατήσεις σφιχτά τα χέρια μπροστά στο στήθος, θα το αγκαλιάσεις νοερά το χθες, θα το χαϊδέψεις, θα αναρωτηθείς "πώς γίνεται;" Αλλά θα έρθει η στιγμή που με μια βαθιά ανάσα θα βρεις το θάρρος να τα ανοίξεις τα χέρια.
Το χθες ήταν όμορφο - δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό. Ήταν γλυκό, είχε στιγμές απ' αυτές που παίζεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά και ξανά. Ήταν ζεστό και σίγουρο και ασφαλές. Αλλά το χθες τελείωσε. Και πρέπει να το αφήσεις να φύγει.
Είναι αυτή ακριβώς η κίνηση. Το σώμα μας δεν κάνει λάθος. Ξέρει πολύ καλά να εκφράζει αυτό που συμβαίνει μέσα. Όταν έρχεται η ώρα να αφήσεις το χθες πίσω, αρχικά θα προβάλεις αντιστάσεις. Θα κρατήσεις σφιχτά τα χέρια μπροστά στο στήθος, θα το αγκαλιάσεις νοερά το χθες, θα το χαϊδέψεις, θα αναρωτηθείς "πώς γίνεται;" Αλλά θα έρθει η στιγμή που με μια βαθιά ανάσα θα βρεις το θάρρος να τα ανοίξεις τα χέρια.
Το χθες ήταν όμορφο - δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό. Ήταν γλυκό, είχε στιγμές απ' αυτές που παίζεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά και ξανά. Ήταν ζεστό και σίγουρο και ασφαλές. Αλλά το χθες τελείωσε. Και πρέπει να το αφήσεις να φύγει.
Το χθες να το θυμάσαι - το σήμερα να το ζεις - το αύριο να το περιμένεις. M. Pipistreli .-
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εκπλήσσομαι καθόλου. Ένα πιπιστρέλλι ξέρει τι θα πει ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφή