Το δωμάτιο είναι λίγο μεγαλύτερο απ'αυτά που έχεις συνηθίσει. Οι τοίχοι του καμιά φορά λες και ανοίγουν. Κι αυτό όλο και μεγαλώνει, όλο και μεγαλώνει, και μπαίνουν μέσα σύννεφα και δέντρα και οι άνθρωποι από το διπλανό σπίτι.

Σαν τις αποφάσεις που πήραν άλλοι για'σένα κι εσύ τις φορτώθηκες στο στήθος, γιατί είσαι καλό κορίτσι. Όλο και βαραίνουν, όλο και βαραίνουν. Οι φίλοι σου ετοιμάζονται να κάνουν παιδιά. Ψημένες σχέσεις, δοκιμασμένες στο χρόνο. Κι εμείς; Εμείς που δε μείναμε με την πρώτη μας αγάπη; Είμαστε χαμένοι από χέρι εμείς;

Έναν δρόμο ξέρεις. Ένας μόνος δρόμος είναι δικός σου στ'αλήθεια. Για κάπου. Όπου να'ναι. Αρκεί να είναι μακρυά, για να μπορείς να τρέξεις ως εκεί, να ανεβάσεις ταχύτητες, να πας όπως σ'αρέσει να πηγαίνεις. Ποτέ στην ευθεία - τη βρίσκεις τόσο βαρετή την ευθεία.

Αν σταθείς για λίγο, αν ξύσεις για λίγο την επιφάνεια των πιέσεων της σύγχρονης ζωής σου, αν πατήσεις μια παύση στους ρυθμούς της μεγαλούπολης, θα ακούσεις εκείνα τα λόγια που σου έμαθε εκείνος ο Ισπανός σ'εκείνο το τρενό πέρυσι τέτοια εποχή.

Caminante, no hay camino. Se hace camino al andar.

***