Θα βρεθούμε ξανά.
Θα καθήσουμε στο παγκάκι δίπλα στο ποτάμι ή στο πάρκο.
Θα φάμε παγωτό ή θα πιούμε μπύρα, θα ανάψεις τσιγάρο και θα σηκώσεις το αριστερό σου χέρι για να με βάλεις στην αγκαλιά σου.
Θα μιλήσουμε για τη δουλειά ή τις σπουδές, για τον κόσμο τον άδικο, θα σε κοιτάζω στο στόμα και θα σκέφτομαι δεν μπορεί να είναι τόσο όμορφος.
Θα σηκωθούμε, θα με κρατάς απ'το χέρι, θα προχωράμε και θα μου λες για το ντοκυμαντέρ που είδες ή για το βιβλίο που τέλειωσες τις προάλλες.
Θα σου μιλάω για την οικογένειά μου, θα γελάω και θα αναρωτιέμαι αν θα τους γνωρίσεις ποτέ.
Θα μου μαγειρέψεις ή θα μου παίξεις μουσική, θα μου πεις ότι είμαι γλυκιά, θα με χαϊδέψεις και θα με βάλεις για ύπνο.
Θα ταξιδέψουμε, θα πάμε σε μέρη καινούρια, θα χαζεύουμε τις φωτογραφίες μας μια στο τόσο.

Και μια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα είσαι εσύ. Και δε θα είμαι εγώ.

Θα γινονται όλα μηχανικά. Οι βόλτες, οι μπύρες, τα ψώνια στο σουπερμάρκετ.

Θα με κρατάς, θα σε κρατώ, θα βλέπουμε ταινίες ή σειρές και κρυφά 

θα αναρωτιόμαστε πώς θα'ναι, 

αν κι εφόσον.

Θα με μισήσεις, θα σε μισήσω, θα τσακωνόμαστε, θα κλαίμε και θα λέμε 

μα σ'αγαπάω.

Θα πετάμε ρούχα σε βαλίτσες - τη μία θα φεύγω εγώ, 

την άλλη θα φεύγεις εσύ, 

αλλά θα ξαναγυρνάμε - σαν υπνωτισμένοι.

Και μια μέρα θα ξυπνήσω εδώ, κι εσύ θα ξυπνήσεις εκεί.
Και θα τα κάνουμε όλα μα όλα ξανά, με την ίδια σειρά, σχεδόν κατά γράμμα.