Φθινοπώριασε και περπατάς σκυφτή. Σηκώνεις το βλέμα στα φανάρια, περιμένοντας υπομονετικά να γίνουν πράσινα. Χώνεις το πρόσωπό σου μέσα στο κασκόλ να ζεσταθεί από την άχνα σου. Τα χέρια στις τσέπες - δε μοιάζεις με άνθρωπο, μοιάζεις με μπόγο μ'αυτό το τεράστιο παλτό. Μετράς τα βήματά σου, προσέχεις μην πατήσεις τα μουσκεμένα πεσμένα φύλλα στα γκρίζα πεζοδρόμια. Ακούς τη μουσική σου - τη διαλέγεις πολύ προσεκτικά να μην έχει γρήγορο τέμπο, μην παρασυρθείς και περπατήσεις στο ρυθμό, γλιστρήσεις και σε μαζεύουν πάλι.

Στρίβεις από δω, περπατάς δυο-τρία ατέλειωτα τετράγωνα στην ευθεία, στρίβεις από κει και ξαφνικά συναντάς ένα κοριτσάκι γύρω στα 10. Ντυμένο μ'ένα λεπτο κίτρινο μπουφάν, με τα μαλιά του πιασμένα αλογοουρά - ούτε σκουφί ούτε κουκούλα ούτε τίποτα - τρώει λαίμαργα παγωτό χωνάκι και χοροπηδάει. Σχόλασε κι επιστρέφει σπίτι; Χα! Και τρώει παγωτό πριν το μεσημεριανό. Κι έχει 8 βαθμούς!

[ανάμνηση κάποιας σκανταλιάς, ενός πράγματος απαγορευμένου που έκανες κι εσύ σ'αυτή την ηλικία - ζεστάθηκες - ξέσφιξε λίγο το κασκόλ και πάρε μια ανάσα - και βάλε και κάτι πιο χαρούμενο ν'ακούμε]