Έχω ένα σώμα, όπως κι εσύ.
Το σώμα μου είναι δικό μου. Αλλά ώρες ώρες το ξεχνάω αυτό.
Βλέπεις, καμιά φορά συμβαίνουν πράγματα στο σώμα μου που δεν τα θέλει. Άλλες φορές το ρωτούν κι εκείνο συναινεί θολά, άλλες φορές δεν του κάνουν καμία ερώτηση.
Για παράδειγμα, κάποτε το πέταξαν σε μια κολυμπήθρα και το άλειψαν με λάδια και μετά το κουνούσαν για να σταματήσει να κλαίει.
Και κάποτε το ξάπλωσαν σε κρεβάτια και το τρύπησαν και του έβαλαν μέσα σωληνάκια και φάρμακα.
Άλλοτε το κράτησαν πιο σφιχτά απ'όσο αντέχε ή το κοίταξαν πιο έντονα απ'όσο επέτρεπε ή το έβαλαν να καθίσει περισσότερο απ'όσο ήθελε.
Ευτυχώς όμως το σώμα μου επιλέγει να θυμάται πιο πολύ αυτά που του αρέσουν.
Στο σώμα μου αρέσει να κινείται. Του αρέσει να ερωτεύεται - αχ, πόσο του αρέσει να ερωτεύεται!
Του αρέσει να φιλάει, να χαϊδεύει και να αγκαλιάζεται.
Του αρέσει να νιώθει πάνω του τον ήλιο, του αρέσει να χορεύει και του αρέσει να μελανιάζει.
Του αρέσει να κουκουλώνεται σε φρεσκοπλυμένα σεντόνια, του αρέσει να γαργαλιέται και να ανατριχιάζει.
Μα και όλα όσα του συνέβησαν που δεν τα ήθελε, τα κρατάει κι αυτά - μικρά παρασημάκια - να του θυμίζουν ότι είναι δυνατό και γερό και αντέχει κι ότι καμία αρνητική εγγραφή δεν ξεγράφει το χάσιμο ενός χτύπου πριν απ' το πρώτο φιλί.
