Τι είναι άραγε αυτό το συναίσθημα τις μέρες πριν αλλάξει ο χρόνος; Μου θυμίζει τότε στα 20 μου που δεν τολμούσα να εκφραστώ, που κρατούσα τα συναισθήματά μου κρυμμένα. Και ονειροπολούσα, και ονειροπολούσα, και έπλαθα ιστορίες. Ότι τον έβρισκα, τον κάθιζα σε ένα παγκάκι και του εξομολογούμουν τα πάντα: ότι τον αγαπώ, ότι η καρδιά μου πονάει για κείνον, ότι θέλω να τον βλέπω να γελάει. Και η ονειροπόληση αυτή με πλημμύριζε ζεστασιά και χαρά, αλλά και μια γλυκιά μελαγχολία.
Νιώθω ερωτευμένη με τον χρόνο που φεύγει. Είναι σα να θέλω να πιάσω κάθε στιγμούλα του και να της πω "σ'αγαπώ, σ'ευχαριστώ, ήσουν τέλεια όπως ήσουν, δε θα σε άλλαζα με τίποτα, είμαι τόσο ευγνώμων που σε έζησα". Είμαι τόσο ευγνώμων.