Στο μετρό

Είδα σήμερα μια διαφήμιση στο μετρό, ξέρετε, ανάμεσα στις θέσεις, που σχεδόν μου έφερε αναγούλα. Αφορούσε σε ένα ιδιωτικό κολέγιο (το οποίο παρεμπιπτόντως αντιπαθώ σφόδρα, κυρίως γιατί οι απόφοιτοί του μοιάζουν να αποτελούν ένα μασωνικού τύπου κοινωνικό δίκτυο). Φυσικά, διαφημιστικά υπήρχαν και από τις δύο όψεις των διαχωριστικών των θέσεων, για να μπορούν όλοι οι επιβάτες να τα χαζεύουν την ώρα που πάνε όπου πάνε. Η μία από τις διαφημιστικές εικόνες παρέπεμπε στις μουσικές καρέκλες, ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων. Έδειχνε λοιπόν 6-7 καρέκλες γραφείου (αυτές των μεγαλοστελεχών) και από κάτω το εξής σλόγκαν (στα αγγλικά στη διαφήμιση, εδώ μεταφρασμένο και ίσως λιγάκι παραποιημένο λόγω κακής μνήμης):

"Οι παίκτες περισσότεροι

Οι καρέκλες λιγότερες

Καθόλου μουσική"

Την κοίταζα και την ξανακοίταζα, και το πρώτο συναίσθημα που μου γεννήθηκε ήταν ο τρόμος. Αυτό που περιγράφουν οι τρεις παραπάνω γραμμές, είναι μια αδυσώπητη αγορά εργασίας, με πολλούς ανέργους, λίγες θέσεις εργασίας, και, ναι, καθόλου χαρά. Αυτό που περιγράφουν είναι μια κατάσταση τρομακτικού ανταγωνισμού γύρω από μια καρέκλα, χωρίς όμως ξεγνοιασιά, παιχνίδι και -πολύ φοβάμαι- ελπίδα.Περιγράφουν τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε όλοι και στην οποία, δυστυχώς, προσγειωθήκαμε απότομα και άτσαλα.

Ε, και μετά ήρθε η αναγούλα. Και γι' αυτά που συμβαίνουν, αλλά πιο πολύ για το γεγονός ότι αυτή η πραγματικότητα γίνεται στρατηγική marketing, για να πουληθεί το "προϊόν" που λέγεται εκπαίδευση. Για να πουληθεί ελπίδα. Για να αγοράσεις το μέλλον σου.

Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά;