Χαμένη νιότη

Δεν ξέρω τι μ' έπιασε βραδιάτικα και θυμήθηκα την πολύκροτη υπόθεση του μικρού Άλεξ. Ήταν 4 χρόνια και κάτι πριν, που ξαφνικά εφημερίδες και κανάλια άρχισαν να μιλούν για ένα μικρό παιδί που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στη Βέροια. Ίσως θυμάστε μια ξανθιά, ψιλόλιγνη γυναίκα, τη μητέρα του Άλεξ, Νατέλα, που έλεγε και ξανάλεγε ότι πρέπει να μάθει τι συνέβη στο γιο της. Και ίσως θυμάστε επίσης τη φωτογραφία του παιδιού, τοιχοκολλημένη σε σταθμούς του μετρό. Μια πολύ ευγενική φυσιογνωμία, ένα ξανθό χαμογελαστό αγόρι, με γυαλάκια και κόκκινη μπλούζα.

Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για την υπόθεση, όντας πεπεισμένη ότι είχε εξιχνιαστεί, ότι το παιδί είχε δολοφονηθεί, είχε βρεθεί το πτώμα του, είχαν ανακαλυφθεί οι δράστες. Έπεσα πάνω στο blog των γονιών του Άλεξ και μετά έπεσα απ' τα σύννεφα. Η δίκη ολοκληρώθηκε, οι ένοχοι (οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι 5 ανήλικα παιδιά) εκτίουν τις ποινές τους, αλλά η σωρός του Άλεξ δε βρέθηκε ποτέ. Μπήκα για λίγο, όσο μπόρεσα, στη θέση της Νατέλα. Μου κόπηκαν τα πόδια. Είναι τόσα τα θέματα που πρέπει να διαχειριστεί. Τον πόνο για το χαμένο της παιδί, την ελπίδα ότι αφού δε βρέθηκε πτώμα ίσως ακόμη να ζει, τη σκέψη ότι αφού δε βρέθηκε πτώμα ίσως συνέβη κάτι ακόμα πιο ειδεχθές. Την ανικανότητα των αρχών να βρουν μια άκρη, το βιασμό από τα ΜΜΕ για νούμερα σε βάρος του βασάνου της, τις υποψίες ότι η ίδια ή κάποιος δικός της άνθρωπος έχει σχέση με την εξαφάνιση...

Όλη αυτή η ιστορία μοιάζει με σενάριο αστυνομικής ταινίας. Με διεφθαρμένους λειτουργούς και δημοσιογράφους, περίεργα κυκλώματα, μικρές κοινωνίες με σκοτεινά μυστικά. Η αλήθεια ίσως δε μαθευτεί ποτέ. Η σωρός ίσως δε βρεθεί ποτέ. Η Νατέλα ίσως δεν ησυχάσει ποτέ. Και οι 5 δράστες, τα 5 παιδιά, ίσως δε 'σωφρονιστούν' ποτέ. Και πώς να γίνει αυτό άραγε;

Για μένα, τα θύματα της ιστορίας είναι 6. Είναι ο Άλεξ κι είναι και τα 5 αυτά παιδιά. Δε γεννιέσαι δολοφόνος, ούτε κωλόπαιδο. Αρνούμαι να πιστέψω πως αυτά τα παιδιά θα έκαναν το ίδιο αν είχαν άλλες επιλογές. Φταίνε για ό,τι έκαναν, αλλά φταίμε κι εγώ κι εσύ. Που καμιά φορά ξεχνάμε τι σημαίνει να είσαι παιδί, να ρουφάς σα σφουγγάρι ό,τι βλέπεις, να μην έχεις πού να πας. Ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν είναι μικρογραφίες ενηλίκων, αλλά μέλλοντες ενήλικοι.