Η Αθήνα τα βράδια

Είναι η πόλη που οι περισσότεροι αγαπάμε να μισούμε. Ειδικά το καλοκαίρι, γι' αυτό και τρέχουμε να φύγουμε μακρυά της. Αλλά τελικά ξαναγυρνάμε, γιατί -τουλάχιστον για μένα- η Αθήνα είναι πόλη μαγική. Ειδικά τα βράδια της. Και περισσότερο τα αυγουστιάτικά της βράδια. Τα μαγαζιά κλειστά, τα τζιτζίκια τρελαμένα απ' τα φώτα να συνεχίζουν το ρυθμό τους, οι άνθρωποι αργοί. Κι αν έχουν αρχίσει και τα μελτέμια, η Αθήνα είναι χάρμα. Σαν απόψε. Που κάθομαι στον 4ο όροφο και παρακολουθώ τα λιγοστά αμάξια να περνούν από το δρόμο, ενώ η ελιά μου λικνίζεται απ' το δροσερό αεράκι.

Στην Ιπποκράτους

Χθες το μεσημέρι βρέθηκα, κάπου στην Ιπποκράτους, να περιμένω να ανάψει το πράσινο φως για τους πεζούς. Ντάλα ο ήλιος, ο ιδρώτας να τρέχει, κι εγώ απορροφημένη στις σκέψεις μου σχετικά με τη δουλειά που δεν πήρα και την εικόνα που αντίκριζα απέναντι μου (μια εικόνα που συναντά πια κανείς σχεδόν σε κάθε γωνιά του κέντρου της Αθήνας, και που δεν είναι άλλη από παρατεταγμένους ένστολους που κοιτάζουν βαριεστημένα δεξιά-αριστερά). Και τότε άκουσα ένα 'ααααχ'. Δεν ήταν ξεφύσημα, δεν ήταν ο,τιδήποτε άλλο από ένα ολοκάθαρο και ολοστρόγγυλο 'ααααχ'. Για μια στιγμή νόμισα ότι έβγαινε απ' τα δικά μου σωθικά, ήταν όμως από μια κοπέλα δίπλα μου που περίμενε κι εκείνη το Γρηγόρη.

Δε θα το κρύψω, για λίγο σκέφτηκα να κουνήσω το κεφάλι κοροϊδευτικά. Σκέφτηκα 'πωπω, δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνη της; ας την κρατήσει την απόγνωση για την πάρτη της.' Κούνησα τελικά το κεφάλι μου, αλλά πέρα δώθε για να φύγει αυτή η μαλακισμένη πρώτη σκέψη και να έρθει η επόμενη: άραγε πόσοι άνθρωποι κρατούν αυτό το 'αχ' μέσα τους και το βγάζουν μονάχα πριν πέσουν για ύπνο ή σφίγγοντας τα δόντια για να μην τους ακούσει κανείς; Πόσο θα 'θελα κι εγώ να αναστενάξω δυνατά! Και όχι μόνο... Πόσο θα 'θελα να φωνάξω, να ουρλιάξω! Για τον κόσμο που ζούμε, για την ελπίδα που μέρα με τη μέρα γίνεται βάσανο, για την πόλη που ζω και τις εικόνες που βλέπω.

Στιγμές αργότερα αυτό το 'αχ' έγινε επιφώνημα χαράς, καθώς, λίγο πιο κάτω, συνάντησα έναν (όχι και τόσο) παλιό γνώριμο, που είχα να δω ένα χρόνο.

Και καταλήγω: την αγαπώ τη ζωή, την αγαπώ με πάθος! Αλλά ώρες ώρες είναι τόσο σκύλα...

Βιβλίο για παραλία

Έφυγα για τη Χίο με το Connected, ένα πραγματικά ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο παρεμπιπτόντως παρέχει εμπειρική στήριξη σε θεωρίες τις οποίες υποστηρίζω με σθένος και για τις οποίες έχω τσακωθεί αμέτρητες φορές με το φίλο μου το Νίκο στο κρύο Canterbury. Στο θέμα αυτό θα πρέπει να επιστρέψω με κάποιο άλλο post, καθώς το βιβλίο το άφησα στη μέση, αφού γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν καλός σύντροφος για την παραλία. Το καλοκαίρι θέλει σασπένς και μυστήριο, όχι κοινωνιολογικές αναλύσεις -ακόμα κι αν γίνονται με διασκεδαστικό και ευκολονόητο τρόπο.

Τρυπώσαμε λοιπόν με το Νικόλα, ο οποίος τα τελευταία 2 και κάτι χρόνια αποτελεί τον καλό μου σύντροφο για όλες τις εποχές, σε ένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο στην πόλη της Χίου και βγήκαμε με 2 βιβλία ανά χείρας. Εγώ, όπως πάντα, είχα διαλέξει το καλύτερο: ένα μυθιστόρημα άνω των 600 σελίδων, το πρώτο του Ιταλού σεναριογράφου, με σπουδές στη νομική και την εγκληματολογία, Donato Carissi. Ο Υποβολέας είναι μια ιστορία που σε κρατάει σε εγρήγορση ως την τελευταία σελίδα. Και κυριολεκτώ! Ακόμη και οι ευχαριστίες, που βρίσκονται στις πίσω σελίδες του βιβλίου, είναι δοσμένες με τόσο προσωπικό και συγκινητικό τρόπο, που δεν μπορείς να τις αγνοήσεις.

Αυτό που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι ο συγγραφέας δεν αποκαλύπτει ποτέ σε ποιο τόπο και χρόνο εκτυλίσσεται η ιστορία. Σε αφήνει να κάνεις τις δικές σου υποθέσεις, να συμμετέχεις κι εσύ κι η φαντασία σου, καθώς οι ήρωες ξεδιπλώνουν παθήματα, σκέψεις και συναισθήματα. Κάπου εκεί εμπλουτίζουν και τις γνώσεις σου σχετικά με εγκληματολογικές θεωρίες και μεθόδους (κατιτίς για να μη νιώθει ο συγγραφεύς ότι πήγαν χαμένα τόσα χρόνια σπουδών), αναφορές που καμιά φορά ίσως μοιάζουν επιτηδευμένες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κουράζουν στην ανάγνωση. Η μάχη του καλού και του κακού πιάνεται και εδώ, αλλά με μια φιλοσοφική περισσότερο διάθεση, καθώς τα δύο δεν αντιμετωπίζονται ως διακριτά. Σ' αυτήν την ιστορία, όπως και στην πραγματική ζωή, όλοι είναι ικανοί για όλα: το καλό δεν είναι προνόμιο κάποιων και το κακό κάποιων άλλων.

Κρατείστε στο νου σας ότι αυτές τις γραμμές τις διαβάζετε δια χειρός ενός ανθρώπου που σε κάποια φάση της ζωής ήθελε να γίνει ντετέκτιβ. Αν δεν μπορείτε να διαβάζετε για φόνους, ακρωτηριασμούς, serial killers, απαγωγές και ανθρωποκυνηγητό, καλύτερα να προτιμήσετε την Πολυάννα.

Για την ιστορία, το βιβλίο που διάλεξε ο Νικόλας είναι η Εξαφάνιση της Chevy Stevens.