Θυμάμαι λοιπόν που σκεφτόμουν ότι για να το κάνεις αυτό μάλλον είσαι χαζό κι αμόρφωτο αμερικανάκι, με μια κάποια δόση ψώνιου και πρεμούρα να βγεις στα νέα των 8. Μετά σκάσανε μύτη τα λεγόμενα talent shows στην Ψωροκώσταινα, με κάθε πικραμένο καλλιτέχνη να πασχίζει ν' ανοίξει μια ρημαδιασμένη πόρτα και να τρυπώσει στην ελληνική δισκογραφία, στη νύχτα, στη showbiz ή έστω στις ειδήσεις του Star βρε αδερφέ!
Και μετά ήρθε αυτό: μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, που δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια και στην Ελλάδα, προτίθεται, μέσω ενός προγράμματος κοινωνικής προσφοράς που 'τρέχει', να εξασφαλίσει μισθό και ασφαλιστικές παροχές για 3 άτομα που επιθυμούν να εργαστούν σε κάποιο μη κερδοσκοπικό οργανισμό για 1 χρόνο. Οκ, δεν ακούγεται πολύ κακό. Όχι, μέχρι να διαβάσεις τους όρους συμμετοχής και τις διατάξεις που διέπουν τη σύμβαση εργασίας, αλλά και τη διαδικασία επιλογής. Η εταιρεία λοιπόν, ενημερώνει πως οι υποψήφιοι παραχωρούν κάθε δικαίωμα και συμφέρον πνευματικής ιδιοκτησίας σε εκείνη (πράγμα το οποίο σημαίνει πως, ό,τι αναφέρεις στην αίτηση συμμετοχής σου - συμπεριλαμβανομένων των λόγων για τους οποίους υποβάλλεις αίτηση, τους στόχους και τις προσδοκίες σου - αποτελεί αυτόματα ιδιοκτησία της εταιρείας). Αν πάλι επιλεγείς, είσαι υποχρεωμένος να συμμετάσχεις σε κάθε ενέργεια διαφήμισης και προώθησης σου ζητήσει η εταιρεία (συνεντεύξεις, διαφημίσεις, χρησιμοποιώντας τα προϊόντα της, μέσω ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.). Καλή φάση, έτσι;
Αναρωτιέμαι... Τι διαφορά θα έχω εγώ, αν λάβω μέρος σ'αυτό το πρόγραμμα, από την κοπελιά με το μέτωπο-διαφημιστική πινακίδα; Σε τι θα διαφέρω από όλους αυτούς που τρέχουν στα ριάλιτι για να φτιάξουν την τύχη τους; Αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ όμως, είναι το εξής: τελικά για να βρω δουλειά, πρέπει να βρω και σπόνσορα; Ρε, πού πάμε ρε;
