Αν είσαι γουρούνι...

Τον τελευταίο ένα χρόνο ζω στο κέντρο της Αθήνας. Πάντα μου άρεσε το κέντρο. Μοιάζει σαν όλα να γίνονται εδώ. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, τόσο διαφορετικές εικόνες κάθε μέρα. Ό,τι μπορεί να χρειαστείς, ό,τι ώρα κι αν το χρειαστείς είναι δίπλα. Εκτός από ένα: η ησυχία.

Έχουμε τη χαρά και την τιμή με το Νικόλα να ζούμε απέναντι από ένα πολύ in στέκι (μη χέσω) της καρδιάς της πόλης, που μαζεύει όλη μέρα κάθε μέρα μαλακιστήρια κάθε λογής (ψωνισμένους φοιτητές, επίδοξα μοντέλα, νεαρούς με πανάκριβες μηχανές). Και κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Ο Νικόλας, συνηθισμένος, απλά γυρνάει πλευρό και ονειρεύεται. Εγώ, μεγαλωμένη στην πιο κοιμισμένη πόλη όλης της υφηλίου (την πόλη-φάντασμα), γυρνάω σαν την άδικη κατάρα στο σπίτι, φυσάω και ξεφυσάω, βρίζω, καταστρώνω σχέδια για να κλείσω τους απέναντι και ενίοτε καλώ το 100 για να παρηγορηθώ με μια φωνή που μου λέει ότι στέλνει κλήση (ναι, καλά...).

Απόψε είναι βράδυ Πέμπτης και είναι στανταράκι ξενύχτι. Ο trendy κόσμος βγαίνει τις Πέμπτες, βέεεεβαια. Και οι καημένοι περίοικοι οφείλουν να φορέσουν τις ωτοασπίδες τους, μέχρι να βαρεθούν να χτυπιούνται με τα bitια οι απέναντι. Και μετά πρέπει να κάνουν τουμπεκί την ώρα που θα καληνυχτίζονται γκαρίζοντας --λες και φωνάζουν στον ινδιάνο στον απέναντι λόφο. Ε, και κατά τις 5 το ξημέρωμα θα μπορέσουν να χουχουλιάσουν ήρεμα στο κρεβάτι τους, μέχρι ν'αρχίσει η πρωινή κίνηση στο δρόμο.

Καλά κρασιά.