Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας για τις φοιτητικές καταλήψεις. Για κάποιους είναι ανούσιες, για άλλους προβοκατόρικες, για άλλους αδιάφορες ή ενοχλητικές. Για μένα, όντας ενεργό μέλος μίας προ αμνημονεύτων χρόνων, είναι τουλάχιστον ουσιαστικές. Κοιτάζοντας πίσω, θυμάμαι ένα πανεπιστήμιο πιο ανοιχτό από ποτέ. Θυμάμαι διάλογο, θυμάμαι παλμό και συμμετοχή, πάθος, όραμα και δημιουργικότητα. Θυμάμαι τις ζωγραφιές στους ανιαρούς άσπρους τοίχους των αμφιθεάτρων. Τις προβολές ταινιών, τις συναυλίες, τα γλέντια, την αλληλεγγύη.
Είμαι περήφανη για τους συμφοιτητές μου, παρόλο που δε γνωρίζω κανέναν προσωπικά. Άλλωστε, μπορεί να γράφτηκαν στο πανεπιστήμιο μετά την αποφοίτησή μου. Δεν μπορώ όμως παρά να στέκομαι αλληλέγγυα σε οποιαδήποτε δράση στοχεύει στα αυτονόητα. Όπως έχει πει και ο Subcomandante Marcos των Zapatistas (ρητό που μου έμαθε ο φίλος μου ο Νίκος):
"I am a gay in San Francisco, black in South Africa, an Asian in Europe, an anarchist in Spain, a Palestinian in Israel, a Mayan Indian in the streets of San Cristobal, a Jew in Germany, a Gypsy in Poland, a Mohawk in Quebec, a pacifist in Bosnia, a housewife alone on a Saturday night, a single woman on the metro at 10 p.m., a peasant without land, a gang member in the slums, an unemployed worker, an unhappy student, a Zapatista in the mountain...all the exploited, marginalized and oppressed, resisting and saying Ya Basta!"
