Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας για τις φοιτητικές καταλήψεις. Για κάποιους είναι ανούσιες, για άλλους προβοκατόρικες, για άλλους αδιάφορες ή ενοχλητικές. Για μένα, όντας ενεργό μέλος μίας προ αμνημονεύτων χρόνων, είναι τουλάχιστον ουσιαστικές. Κοιτάζοντας πίσω, θυμάμαι ένα πανεπιστήμιο πιο ανοιχτό από ποτέ. Θυμάμαι διάλογο, θυμάμαι παλμό και συμμετοχή, πάθος, όραμα και δημιουργικότητα. Θυμάμαι τις ζωγραφιές στους ανιαρούς άσπρους τοίχους των αμφιθεάτρων. Τις προβολές ταινιών, τις συναυλίες, τα γλέντια, την αλληλεγγύη.
Είμαι περήφανη για τους συμφοιτητές μου, παρόλο που δε γνωρίζω κανέναν προσωπικά. Άλλωστε, μπορεί να γράφτηκαν στο πανεπιστήμιο μετά την αποφοίτησή μου. Δεν μπορώ όμως παρά να στέκομαι αλληλέγγυα σε οποιαδήποτε δράση στοχεύει στα αυτονόητα. Όπως έχει πει και ο Subcomandante Marcos των Zapatistas (ρητό που μου έμαθε ο φίλος μου ο Νίκος):
"I am a gay in San Francisco, black in South Africa, an Asian in Europe, an anarchist in Spain, a Palestinian in Israel, a Mayan Indian in the streets of San Cristobal, a Jew in Germany, a Gypsy in Poland, a Mohawk in Quebec, a pacifist in Bosnia, a housewife alone on a Saturday night, a single woman on the metro at 10 p.m., a peasant without land, a gang member in the slums, an unemployed worker, an unhappy student, a Zapatista in the mountain...all the exploited, marginalized and oppressed, resisting and saying Ya Basta!"
Τα είπες όλα!!Ποτέ το πανεπιστήμιο δεν μας μόρφωσε τόσο ουσιαστικά, ποτέ δεν μας έκανε πιο πολύ universal προσωπικότητες, όσο σε μια περίοδο κατάληψης. Και πάντα θα θυμάμαι τα αμφιθέατρα να δονούνται από το "Τέρμα πια στις εκτονώσεις-εμπρός για καταλήψεις και διαδηλώσεις". Και μπορεί τα αντίστοιχο αγγλικα συνθήματα να είναι λίγο πιο metrosexual ("Νο ifs, no buts, no education cuts", ή το εντελώς high school "lets go fucking mental, lets go fuckin mental...nananana!!!"), αλλά το πάθος είναι το ίδιο. Ένας από την κατάληψη του Κεντ τον οποίο μάλλον γνωρίζεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καταλήψεις είναι πολύ σημαντικές κυρίως για τις γενιές που ακολουθούν. Είναι χρέος των μαθητών και φοιτητών απέναντι στα παιδιά τους να παλέψουν και να πετύχουν η παιδεία να είναι μια δωρεάν παροχή για όσους θέλουν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και το κόσμο γύρω τους. Βάλτε τέρμα πια στην εκπαίδευση που σου κλέβει χρόνια και χρήματα, και σε κάνει ένα άτομο που δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Μαλάκες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε (a.k.a. φίλε μου Νίκο που μου έμαθες τη φράση του Marcos), όπως μου αποκάλυψες κατ' ιδίαν, οι διαδηλώσεις στην Αγγλία είναι πολύ πιο ευφάνταστες και ενδιαφέρουσες από τις...ντόπιες. Σημασία έχει ότι αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να είναι σε ένα ζεστό σπίτι ή μια pub με τους φίλους τους, αλλά διάλεξαν να μένουν στην Πρυτανεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.: Εννοούσα ότι δεν ξέρω κανέναν από εκείνους που παραμένουν μέσα έως αυτή τη στιγμή. Φυσικά είμαι περήφανη και για 'σένα. :)
Αδερφέ Stantsant, συμφωνώ απόλυτα! Οι σπουδές θα πρέπει να είναι ένας τρόπος να εμβαθύνεις στην ουσία της ύπαρξής σου ως κοινωνικού όντος και όχι ένας δρόμος προς τη στείρα εξειδίκευση. Εν τω μεταξύ, είμαι σίγουρη ότι, βλέποντας τον τίτλο, θα νόμισες ότι γράφω για το Tacheles. :P