Ανεπίσημη επιστολή στο 2011

Αγαπητέ Νέε Χρόνε,

Είχα τόση αγωνία να φτάσεις καλά, που έπεσα με τα μούτρα σε μελομακάρονα, βασιλόπιτες και σοκολατάκια. Οι πρώτες σου μέρες λοιπόν με βρήκαν παραφουσκωμένη και νωχελική από τον πολύ τον υδατάνθρακα. Ήρθε όμως η στιγμή να λογαριαστούμε. Δεν έχω πολλά να σου ζητήσω, αλλά οφείλεις να μου δώσεις ό,τι μου στέρησε ο Παλιός. Αυτός, που λες, με είχε 12 μήνες στο περίμενε. Και περίμενε και περίμενε. Και έλπιζε και έλπιζε. Και τελικά τίποτα. Τώρα πρέπει εσύ να τις βουλώσεις τις τρύπες, ακούς;

Θέλω να μου δώσεις δύναμη και κουράγιο. Θέλω να πάρεις μακρυά τον πανικό που με παραλύει και να τον αντικαταστήσεις με λογική και καθαρό μυαλό. Θέλω να μου φέρεις πίσω το πάθος και την όρεξη και τη δημιουργικότητα και τη φαντασία. Θέλω ελπίδα, αλλά θέλω να είναι βάσιμη. Θέλω δικαιοσύνη και αλληλεγγύη. Και τα θέλω όλα αυτά για όλους.

Ε, και δώσε και λίγη τύχη... Μην τσιγκουνεύεσαι!

Με φιλικούς χαιρετισμούς και πολλή αγάπη,

HomoPacificus.