Εξομολογήσεις μιας νεοσύλλεκτης ΥΔ

Δανείζομαι από τον τίτλο προηγούμενο post για να μοιραστώ τη χαρά μου γι' αυτό που μου συμβαίνει και την αγωνία μου γι' αυτό που ακολουθεί. Σ' εκείνο το post έγραφα για την ανεργία μου, μια κατάσταση που κράτησε κάτι παραπάνω από ενάμιση χρόνο. Ήταν μια περίοδος που μίσησα και, καθώς πλησιάζουν τα 27α γενέθλιά μου, θυμάμαι τα περσινά. Ήταν τα χειρότερα της ζωής μου. Ήταν η μετάβαση από τα 25 στα 26 (με τα 30 να με κοιτούν κατάματα), ήταν η αίσθηση παντελούς έλλειψης σκοπού, ήταν το γεγονός ότι δεν έβλεπα κανένα φως στο τούνελ, ήταν, ήταν, ήταν...

Μέχρι πριν μερικούς μήνες, που το φως ξαφνικά άναψε. Ήταν η περίοδος που πήρα τη μεγάλη απόφαση να ξανα-ξενιτευτώ. Και συνέβη κάτι μαγικό, που μας φέρνει στο σήμερα. Σήμερα λοιπόν, κάτοικος Αθηνών ακόμα, έχω τη χαρά να ανακοινώσω ότι οι επισκέψεις μου στον ΟΑΕΔ διακόπτονται, τουλάχιστον για τα επόμενα 3 χρόνια (μετά βλέπουμε). Ξεκινώ ένα πανέμορφο ταξίδι στην έρευνα, καθώς είμαι πια διδακτορική φοιτήτρια. Το μέλλον προβλέπεται κάθε άλλο παρά λαμπρό, αλλά τα όνειρα που γίνονται αλήθεια είναι πάντα λουσμένα στη χρυσόσκονη.

Όταν το σκέφτομαι ψύχραιμα και λογικά βλέπω μπροστά μου το βουνό που έχω ν' ανέβω. Αλλά μετά βλέπω την κάρτα βιβλιοθήκης και τη φοιτητική μου ταυτότητα και χαμογελάω. Αναλογίζομαι τα ξενύχτια, το τρέξιμο, τη μοναξιά που με περιμένουν και το στομάχι μου ανεβαίνει στο λαιμό. Αλλά μετά πάω μια βόλτα από το πανέμορφο πανεπιστήμιο και όλα μπαίνουν στη θέση τους.

Και ξανασκέφτομαι τα περσινά μου γενέθλια. Αν ήξερα τότε τι υπήρχε μπροστά, θα σταματούσα τη γκρίνια, θα έφτυνα το φόβο και θα έπινα στην υγειά των ονείρων και των συμπτώσεων που τα φέρνουν στα πόδια μας.