Εξομολογήσεις μιας άνεργης

Χθες πήγα στον ΟΑΕΔ. Μετρώ πια 5 μήνες δηλωμένης ανεργίας και άλλους 5 αδήλωτης. Βλέπω αυτά τα μικροσκοπικά αυτοκολλητάκια πάνω στη μικροσκοπική πλαστικοποιημένη καρτούλα να αυξάνονται συνεχώς και με πιάνει η καρδιά μου. Όχι, αυτό δεν το περίμενα. Ήμουν σίγουρη, γυρνώντας από την Καταραμένη Νήσο (a.k.a. Γηραιά Αλβιώνα), ότι θα δυσκολευτώ να βρω μια δουλειά. Αλλά αυτό δεν το περίμενα. Σε λίγο καιρό θα έχει περάσει ένας χρόνος. Και μετά τι; Ενάμιση, δύο χρόνια; Πόσα;

Κι είναι σκληρή η ανεργία. Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρεις τι να κάνεις με την πάρτη σου. Υπάρχουν μέρες που δεν ξεκολλάς απ' τον καναπέ, απ' την τηλεόραση, τον υπολογιστή. Υπάρχουν μέρες που νιώθεις παντελώς άχρηστος και ανίκανος. Γιατί η δουλειά είναι αυτή που σου δίνει ταυτότητα. Όταν έχεις δουλειά, είσαι ένας προκομμένος άνθρωπος. Αν όχι, είσαι απλά ένας αργόσχολος. Κι έτσι πιάνεις τον εαυτό σου να πλένει δυο φορές τη μέρα τα πιάτα, να σκουπίζει, να ποτίζει τα λουλούδια ανελλιπώς. Έτσι. Για να νιώθεις ότι δεν πήγε άλλη μια μέρα χαμένη. Και μετά θα έρθει η επόμενη, θα σηκωθείς αργά, θα πας για καφέ, θα κάνεις μια βόλτα και θα γυρίσεις ξανά στους τέσσερις τοίχους σου.

Εντάξει, υπάρχουν και έγχρωμες στιγμές στην ανεργία. Είναι τα βράδια που μπορείς να μείνεις ξάγρυπνος, γιατί πολύ απλά δε σε περιμένει κανένα αφεντικό το πρωί στη δουλειά. Είναι ο χρόνος, που αφού περάσεις το αρχικό στάδιο της αυτολύπησης, αρχίζεις να εκμεταλλεύεσαι προς όφελός σου. Είναι ο επαναπροσδιορισμός σου σχετικά με το τι έχει αξία στη ζωή σου και τι όχι. Όπως το να κάνεις μια δουλειά που να σ' αρέσει.

Θα μου πεις, 'εδώ ο κόσμος δεν έχει να φάει, κυρά μου! θέλεις και δουλειά που να σ' αρέσει;' Και δε θα 'χεις άδικο. Αλλά πάρε κι εσύ μια αλήθεια: όταν η δουλειά συνάδει με την ανάγκη, γίνεται εκβιασμός. Όταν δουλεύεις για να ζήσεις, κι όχι από αγάπη, από μεράκι,για να χαρείς, να δημιουργήσεις, να εκφραστείς, νιώθεις κενός και δυστυχής. Βέβαια, είμαστε τόσο προσαρμοστικά όντα οι άνθρωποι, που καμιά φορά καταλήγουμε ν' αγαπάμε ό,τι πριν λίγο μισούσαμε. Ίσως για να μη νιώθουμε πια κενοί και δυστυχείς.