Lovely Homo Pacificus

(καθάρισμα λαιμού, παίξιμο δαχτύλων στο πληκτρολόγιο και πάμε)

Αν η μαμά μου ήξερε πώς να μπαίνει στο ίντερνετ από το λάπιτοπ (sic), θα έβλεπε την τιμή που μου έκανε ο αγαπητός συναγωνιστής Χρήστος να βραβεύσει το ταπεινό μου blog και θα φούσκωνε από περηφάνια. Δεν τα έχει μάθει όμως ακόμα αυτά η μαμά. Όπως επίσης αγνοεί και μια σειρά random fun facts για τη μοναχοκόρη της. Επτά από αυτά δεσμεύομαι από την πρόσκληση του Χρήστου να αποκαλύψω εδώ. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Ζω σε ένα συνεχή φαύλο κύκλο αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας.

2. Πιστεύω στην ανθρώπινη φύση ως φύση συνεργατική και αλληλέγγυα.

3. Το συναίσθημα που με κυριεύει κατά κόρον είναι η συγκίνηση (έχω περάσει μέρες ολόκληρες συγκινημένη).

4. Όταν έχω άγχος και θέλω να χαλαρώσω σκέφτομαι είτε ότι πετάω είτε ότι κυλιέμαι σε γρασίδια.

5. Πιστεύω στα φαντάσματα και τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα βρεθώ αντιμέτωπη με ένα που δε θα είναι συνεργάσιμο.

6. Μισώ τα ταξίδια με καράβι, γιατί ο χειρότερός μου εφιάλτης είναι ότι πνίγομαι στη θάλασσα και με τρώνε τα ψάρια.

7. Φοβάμαι το αύριο αλλά ανυπομονώ να 'ρθει.

Ως συνεργατικό και αλληλέγγυο όν ο Χρήστος, μου έδωσε άλλη μία τίμη. Έκανε ως αληθινός τζέντλμαν ένα βήμα πίσω και άφησε τους ακριβούς αναγνώστες μου ελεύθερους από βραβεύσεις για να μπορέσω να τους βραβεύσω εγώ! Σ' ευχαριστώ ειλικρινά Χρήστο.

Ξαναέχουμε και λέμε λοιπόν. The lovelies are:

1) Ο Μιχάλης και ο Stantsant γιατί το αίμα νερό δε γίνεται.

2) Ο Κώστας και η Μαριάνα για την αξιοζήλευτη οπτική τους, αλλά και την ανεκτίμητη συνεισφορά τους με σχόλια σε τούτο εδώ το blog.

3) Ο IsoneedAgayBoyfriend γιατί έχει καιρό να μας γράψει και γιατί είναι αξιαγάπητος έτσι κι αλλιώς.

4) Η Diana γιατί αυτά που φτιάχνει με τα χέρια της είναι το λίγοτερο lovely!

5) Η Tzitzi γιατί είναι παιδική μου φίλη και λιώνει στο διάβασμα στο Άμστερνταμ.

6) Η Roadartist και η Ποδηλάτρης γιατί φωτογραφίζει η μεν και γράφει η δε υπέροχα.

7) Η Λένα γιατί κάποτε πήγε να εγκαταλείψει τον πλανήτη της και ήταν κρίμα.

8) H Eloiz γιατί έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να μοιραστεί.

Πειράζει που σταματώ στους 11; Φυσικά και όχι, γιατί έχω και 12ο! Χρήστο, εννοείται ανταποδίδω το βραβείο και το συνοδεύω με ένα φίλικό χτύπημα στην πλάτη και την παρότρυνση να συνεχίσεις να είσαι τόσο γαμάτος!

ΥΓ: Ελπίζω να μην τα έχω κάνει σαλάτα με τους συνδέσμους και στέλνω τον κόσμο αλλού γι' αλλού.

Κρυφακούγοντας...

...δύο γιαγιάδες από τα διπλανά καθίσματα σε λεωφορείο των ΚΤΕΛ.

- Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα.

- Ναι, ναι. Πάρα πολύ.

- Και δεν μπορώ να προσαρμοστώ! Πάω στα εγγόνια μου, ο ένας είναι στο κουμπιούτερ, ο άλλος στο αυτό... Δεν τα 'χαμε εμείς αυτά.

- Πήγα, γύρισα όλη την Κίνα, πήγα στη Γερμανία, στη Ρωσία, στην Αμερική...

- Ναι, ναι, κι εμείς πήγαμε.

- ...Η Αμερική ήταν όπως είναι τώρα η Αθήνα. Άνθρωποι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι, μπλε, όλοι μαζί. Φοβόμουνα να κυκλοφορήσω. Δε μ' άρεσε καθόλου στο Αμέρικα.

- Έχασα και τον άντρα μου πριν 3 χρόνια.

- Κι εγώ το δικό μου. Τώρα κλείνει χρόνο.

- (αναστεναγμός)

- Τη μέρα δε με πειράζει. Κάνω δουλειές, πάω από 'δω κι από κει, δεν το σκέφτομαι. Το βράδυ με πονάει, δεν μπορώ.

- Άσε, ουφ... (βαθιά ανάσα, τα χέρια να τρέμουν)

- Το βράδυ του λέω "γιατί με άφησες;"

- Κάθε Κυριακή παίρνω το Έθνος.

- Κι εγώ!

- Έχει το καλύτερο πρόγραμμα της τηλεόρασης.

- Ναι. Είναι και πολύ σοβαρή εφημερίδα το Έθνος.

- Ναι, ναι, βέβαια.