Μια μικρή παρένθεση

Πριν λίγο καιρό ανέφερα σ' ένα φίλο ότι η φωτογραφία με τους νεαρούς στα δεξιά του blog είναι δική μου. Του έκανε εντύπωση κι εγώ φούσκωσα από περηφάνια. Η αλήθεια είναι ότι τη συγκεκριμένη την αγαπώ πολύ. Τραβήχτηκε πριν από περίπου 5 χρόνια σ' ένα στενό δρομάκι του Πεκίνου. Τα παληκαράκια της φωτογραφίας δε μιλούσαν γρι αγγλικά (ενώ εγώ τα κινέζικα τα έπαιζα στα δάχτυλα), αλλά στήθηκαν με μεγάλη χαρά μπροστά στο φακό.

Μέσα στη δίνη όλων αυτών που συμβαίνουν, φαντάζομαι καμιά φορά τους γονείς των εν λόγω μικρών να τους παροτρύνουν να μάθουν ελληνικά, όπως μας παρότρυναν κάποτε εδώ να μάθουμε κινέζικα, τη γλώσσα των αγορών του μέλλοντος, για να μπορούμε να κάνουμε μπίζνες. Και καλά όλα τ' άλλα. Παίζει, αν όντως τα μάθουν ελληνικά, να έρθουν να μου ζητήσουν τα ρέστα για τη φωτογραφία;

Τα φώτα της πόλης

Αν δεν ήσουν χθες το βράδυ μαζί μας, λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί δεν πήρες μυρωδιά για το τι πραγματικά συνέβη. Λυπάμαι γιατί δεν ένιωσες τη δύναμη που είχαμε όλοι μας ενωμένοι. Λυπάμαι γιατί το πιθανότερο είναι ότι στέκεσαι κι εσύ σε ό,τι καταστράφηκε και όχι σε ό,τι άνθισε. Λυπάμαι γιατί δεν είδες τα αληθινά φώτα αυτής της πόλης, που έκαιγαν κάτω από τις σβησμένες λάμπες στους δρόμους. Λυπάμαι γιατί ίσως νιώθεις ότι οι μάχες χάθηκαν. Σε διαβεβαιώ ότι τίποτα δε χάθηκε ακόμα. Και την άλλη φορά σε θέλω κι εσένα μαζί μου. Μαζί μας. Να επανοικειοποιηθούμε την πόλη μας, τα κεκτημένα μας, τις ζωές μας.

Δε χάσαμε. Αυτό που ζήσαμε χθες δε ξεγράφεται. Η χθεσινή νύχτα, η μαγική χθεσινή νύχτα, δε γυρίζει πίσω. Όλα είναι μπροστά μας.

Αν όχι τώρα, ποτέ.