Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Τα φώτα της πόλης

Αν δεν ήσουν χθες το βράδυ μαζί μας, λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί δεν πήρες μυρωδιά για το τι πραγματικά συνέβη. Λυπάμαι γιατί δεν ένιωσες τη δύναμη που είχαμε όλοι μας ενωμένοι. Λυπάμαι γιατί το πιθανότερο είναι ότι στέκεσαι κι εσύ σε ό,τι καταστράφηκε και όχι σε ό,τι άνθισε. Λυπάμαι γιατί δεν είδες τα αληθινά φώτα αυτής της πόλης, που έκαιγαν κάτω από τις σβησμένες λάμπες στους δρόμους. Λυπάμαι γιατί ίσως νιώθεις ότι οι μάχες χάθηκαν. Σε διαβεβαιώ ότι τίποτα δε χάθηκε ακόμα. Και την άλλη φορά σε θέλω κι εσένα μαζί μου. Μαζί μας. Να επανοικειοποιηθούμε την πόλη μας, τα κεκτημένα μας, τις ζωές μας.


Δε χάσαμε. Αυτό που ζήσαμε χθες δε ξεγράφεται. Η χθεσινή νύχτα, η μαγική χθεσινή νύχτα, δε γυρίζει πίσω. Όλα είναι μπροστά μας.

2 σχόλια:

  1. Όσο κι αν θέλησαν να επισκιάσουν αυτή τη ΜΕΓΑΛΗ συγκέντρωση διαμαρτυρίας με διάφορους τρόπους (είτε με τα σβησμένα φώτα της πόλης, είτε με τους γωστούς προβοκατόρικους τρόπους των media) αυτή τη φορά ο κόσμος δεν τσίμπησε. Είναι η πρώτη φορά που μια συγκέντρωση είχε τόσο παλμό, τόση οργή, τόση μαζικότητα. Ήταν μια πολύχρωμη παλέτα (άνθρωποι όλων των ηλικιών, από μωρά μέχρι γιαγιάδες) που η χρήση χημικών τους έκανε απλώς να δακρύζουν, να φωνάζουν πιο δυνατά κι όχι να φεύγουν και οι καπνοί δεν αλλοίωναν τα χρώματα. Και τα χρώματα δεν ήταν κομματικά.
    Ήταν μια από τις συγκινητικότερες μέρες της ζωής μου. Μια νύχτα με χρώματα, που πήρε τη θέση της μαυρίλας που ζούμε καθημερινά. Χάρηκα που την μοιράστηκα με τόσο κόσμο και δεν την έβγαλα αγκαλιά με την τηλεόραση και τη μιζέρια... Ο κόσμος την επόμενη φορά θα είναι περισσότερος, είμαι αισιόδοξη.

    Μαρία Μπ.

    ΥΓ: Μπράβο Homo, το άρθρο τα σπάει! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ Μαρία. Σ' ευχαριστώ που πέρασες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή