Είναι αυτό το παράξενο πράγμα. Σα να σταματάει ο χρόνος, σα να βουβαίνονται τα πάντα γύρω σου, σαν η σιωπή να ήρθε για να μείνει. Και ξέρεις πως θα θυμάσαι για πάντα εκείνη τη στιγμή που το έμαθες, τον τρόπο, τη βουή του δρόμου, τα γέλια των ανθρώπων που ακούγονται σαν να έρχονται μέσα από κείνα τα μεγάλα κοχύλια που έχουν τον ήχο της θάλασσας. Οι κινήσεις γίνονται αργές, τα λόγια βγαίνουν σιγά και οι κινήσεις έχουν μια παράξενη συνέχεια σαν εικόνα που κολλάει. Κι έπειτα είναι τα σπίτια. Τα σπίτια που φαίνονται πιο λευκά και πιο κρύα από ποτέ, τα δωμάτια μεγάλα και άδεια, το φως κι οι σκιές του αδιάφορες.