Του μεγάλου αδελφού

Σήμερα πήρα στα χέρια μου την πρώτη δισκογραφική δουλειά του μεγάλου αδερφού μου, Μιχάλη.

Θυμήθηκα το ηλεκτρικό πιάνο εκ Γερμανίας, στο οποίο τ' αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου έκαναν τους πρώτους μουσικούς τους πειραματισμούς. Θυμήθηκα τις πρώτες εμφανίσεις του Μιχάλη στη σκηνή στα πάρκα της Σπάρτης, τότε που σκεφτόμουν ότι ο αδερφός μου μάλλον είναι ένα από τα cool kids της πόλης, αφού ξέρει να παίζει Oasis και Υπόγεια Ρεύματα. Θυμήθηκα επίσης εκείνο το studio κοντά στο οδοντιατρείο της μαμάς, όπου έκαναν πρόβες με το συγκρότημα και στο οποίο τρύπωνα καμιά φορά με το "έτσι θέλω", μόνο για να νιώσω δέος και λίγη ντροπή. Θυμήθηκα τις κιθάρες, τις παρτιτούρες, τις φωτογραφίες αλά Beatles στο σπίτι, τα εφηβικά σχέδια για κάτι μεγάλο.

Η σχέση του Μιχάλη με τη μουσική πάει τόσο πίσω όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Και η χαρά του να κρατάς κάτι που περιμένεις καιρό είναι απερίγραπτα μεγάλη. Εξίσου και η αγωνία για το αν θα πάνε όλα καλά.

Από την άλλη όμως, όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, τα όνειρα που παίρνουν σάρκα και οστά δημιουργούν μια γλυκιά αίσθηση μαγείας. Και τη σήμερον, η μαγεία είναι αναγκαία όσο αναγκαίο είναι το οξυγόνο. Σε μέρες άγριες σαν αυτές που διανύουμε, το να προσφέρει κανείς τέχνη και ομορφιά, είναι πράξη βαθιά ανθρώπινη.

Καλοτάξιδη λοιπόν η "σκιά στο μυαλό"!

Ο φόβος κι ο τρόμος

Ένας φίλος κάποτε μου είχε πει ότι ο πρώτος άνθρωπος που έβαλε φράχτη γύρω από το σπίτι του ήταν ο πιο φοβιτσιάρης. Ο παράλογος φόβος του εξαπλώθηκε σιγά σιγά σε όλο το χωριό, μεταφέρθηκε σαν ιός στο δίπλα, μετά στο παραδίπλα και ούτω καθεξής. Και φτάσαμε έτσι σε έναν πλανήτη γεμάτο φράχτες και συρματοπλέγματα.

Ο φόβος, όπως και όλα τα συναισθήματα, είναι πολύ εύκολο να διαδοθούν ανάμεσα στους ανθρώπους. Το ιδιαίτερο όμως με το φόβο, είναι, νομίζω, ότι πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο. Κι έτσι, με σχετική ευκολία, φτάνει στο θυμικό σου μεγενθυμένος και φαινομενικά άτρωτος. Φωλιάζει στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού και σκουντάει κάθε καλά φυλαγμένη δυσάρεστη εγγραφή του.

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να μουδιάζει από το φόβο. Αυτό το φόβο που κυκλοφορεί εκεί έξω και απειλεί με πλήρη κατάρρευση και καταστροφή, αν δεν ακολουθήσεις τυφλά τις προσταγές του.

Παραφράζοντας όμως τη γνωστή ρήση, θυμίζω στον εαυτό μου ότι ο φόβος κι ο τρόμος τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Και η αλήθεια, με τις πολλές πτυχές της, μπορεί να φωτίσει κάθε σκοτεινό σημείο. Και παρέα με το κουράγιο και τη δύναμη μπορούν να γίνουν ορμή και να γκρεμίσουν όλους τους φράχτες. 

Μετεκλογικά

Δεν έχουν περάσει καλά καλά 24 ώρες από την ανακοίνωση των τελικών αποτελεσμάτων των εκλογών και η πόλη ζει και αναπνέει στους γνώριμους ρυθμούς της. Στις πιάτσες των ναρκωτικών κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν χρυσές δουλειές. Οι άστεγοι ψάχνουν για παχιά σκιά για ν' ανακουφιστούν από τη ζέστη του μεσημεριού. Στο λεωφορείο ανεβαίνει μια μαμά - η μπλούζα της γράφει "REVOLUTION" - με το παιδί της - η μπλούζα του γράφει "change the world". Μια μελαμψή κοπέλα τρομάζει όταν τη ρωτώ πού είναι η στάση "Λιναρά" (γιατί άκουσε "Ελληναρά) και μου γυρνάει την πλάτη. Το επαναλαμβάνω και γελάμε. Στη Βεΐκου δύο μετανάστριες δεύτερης γενιάς συζητούν για το μέλλον με συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά και με την ανεμελιά των 20 χρόνων. Στο Πολυτεχνείο μια δεκαριά ανδρών που πουλάνε φτηνά τσιγάρα τρέχουν με το άκουσμα μιας σειρήνας. Αντιλαμβάνονται ότι είναι λάθος σήμα και σταματούν. Λίγο πιο πάνω κάποιος σκάβει σ' ένα παρτέρι μήπως βρει κανένα πεσμένο stedon ή vulbegal. Ακόμα πιο πάνω ένα ζευγάρι (αυτός μαύρος, αυτή λευκή) δίνει ένα φιλί για καληνύχτα. Οι τηλε-δημοσιογράφοι συνεχίζουν να σπέρνουν το φόβο και τον πανικό. 

Και το ρυχόσπερμα στο μπαλκόνι άρχισε να βγάζει λουλούδια.       

Τι χρώμα έχει η αυγή;

Ο φασισμός δεν είναι μόνο χρυσός. Είναι και γαλάζιος και πράσινος και μπλε και κόκκινος καμιά φορά. Η διαφορά είναι ότι ο πρώτος "λάμπει" και γίνεται αντιληπτός από χιλιόμετρα μακρυά. Οι υπόλοιποι είναι πιο υποχθόνιοι, πιο διακριτικοί, πιο καθημερινοί. Θα μου πεις, στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για νοσταλγούς μισανθρώπων μες στη Βουλή. Και επαναλαμβάνω ότι ο μισανθρωπισμός, σημάδι των καιρών καθώς είναι, μπορεί να κρυφτεί ακόμη και μέσα στα πιο όμορφα μυαλά. Για να τσακίσεις το φασισμό, δεν αρκεί να τσακίσεις τους φασίστες. 

Σάκοι με κόκκαλα

Το βιβλίο πάνε χρόνια που το διάβασα. Το ξαναθυμήθηκα σήμερα όταν είδα τις φωτογραφίες. Ξέρεις ποιες. Εκείνες με τους σάκους με κόκκαλα που κρύβουν όλη τη ντροπή και όλο το αίσχος της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί τώρα ξαφνικά ανακαλύφθηκαν τα παράνομα κυκλώματα της πορνείας, το trafficking, η άυξηση των κρουσμάτων του aids, τα ναρκωτικά. Και για όλα αυτά, έπρεπε ο καθένας κι η καθεμιά μας να μπορεί να περιεργαστεί αυτούς τους σάκους με κόκκαλα, με ονοματεπώνυμο, πατρώνυμο και στοιχεία λοιπά, ενώ τίποτα στην ιστορία αυτή δεν έχει κάτι ανθρώπινο.