Ζουζού

Τι χαζό όνομα... Το είχε προτείνει ο Νικόλας και δεν ήθελα να του χαλάσω χατήρι. Μου αρκούσε που είχαμε στο σπίτι μας αυτό το παράξενο ζωάκι. Ινδικό χοιρίδιο. Καμία σχέση όμως μ' αυτά στις ταινίες που θέλουν όλο αγκαλιές και χάδια. Η Ζουζού ήθελε την ανεξαρτησία της, το χώρο της και το φαΐ της. Κι αυτά που ήθελε τα απαιτούσε με την τσιριχτή φωνή της, που ήταν αιτία για πολλούς πρωινούς πονοκεφάλους. Ρέμπελος η Ζουζού.

Δεν ξέρω αν ήμουν καλή φίλη, δεν ξέρω αν σε φρόντισα αρκετά, αλλά γαμώτο σ' έκλαψα σαν άνθρωπο.   

Κάθε φορά που φεύγω από την Αθήνα αναρωτιέμαι γιατί δεν τα παρατάω όλα και δεν πάω να ζήσω σε κάποιον άλλο τόπο, πιο ανθρώπινο και πιο φυσικό. Πάντα όμως επιστρέφω, γιατί εδω ειναι πια η ζωή μου, εδώ οι σπουδές, εδώ οι δουλειές, εδώ όλα. Αυτή η πόλη άλλωστε έχει μια παράξενη υπόγεια ικανότητα να σε τραβάει σα μαγνήτης. Μια μέρα όμως νομίζω θα ρίξω μια ωραία μαύρη πέτρα πισω μου, θα πιάσω αγκαζέ τον καλό μου και θα πάρουμε τα βουνά. Γι' αυτό το λόγο, άρχισα απο τώρα να μαζεύω πετρούλες, αφήνοντας λίγο πιο φτωχή μια παραλία στις Ροβιές στην Εύβοια. Ως αντάλλαγμα, άφησα κάπου εκεί, ανάμεσα στα πολύχρωμα βότσαλα, ένα μικρό κομματάκι της ψυχής μου και μια ελπίδα πως θα επιστρέψω σύντομα.

Δύο πράγματα σηματοδοτούν την έναρξη του καλοκαιριού για 'μένα: 

το θερινό σινεμά 

και 

η βουτιά σ' ένα καινούριο αστυνομικό μυθιστόρημα.