Ζωή είναι μάτια μου

Η ζωή είναι δύσκολη. Πάντα ήταν και, απ' ό,τι φαίνεται, πάντα θα είναι.
Η ζωή στην Αθήνα όμως χρειάζεται όλο και πιο γερό στομάχι.

Στο δρόμο για τη δουλειά θα δεις ανθρώπους με σφιγμένα πρόσωπα.
Θα σε σταματήσουν στο δρόμο άνθρωποι με μωρά στην αγκαλιά για να σου ζητήσουν φαΐ ή χρήματα.
Θα δεις ανθρώπους να τρέχουν να γλυτώσουν από κάποιον που τους κυνηγάει.
Θα δεις ανθρώπους καθισμένους σε παγκάκια να κοιτάζουν μουδιασμένα το έδαφος.

Στο δρόμο για το σπίτι θα δεις ανθρώπους μαζεμένους να περιμένουν με λαχτάρα την παραμύθα. Θα τους δεις να τρυπάνε τη σάρκα τους, σκυμένους μπροστά σε καθρέφτες αυτοκινήτων.
Θα δεις ανθρώπους να κοιμούνται σε χαρτόκουτα και λερωμένα στρώματα.
Θα δεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια.

Και στο σπίτι, θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα δεις άλλον έναν κουρασμένο άνθρωπο, τσακισμένο, φοβισμένο, απελπισμένο.
Θα σε πνίξει το άδικο.
Θα δεις την ελπίδα να υποφώσκει στα μάτια σου.
Και θα πεις, ζωή είναι μάτια μου.
Πώς αλλιώς;