Το χθες

Όταν ο Μ. μου μιλούσε για τη σχέση του που μόλις είχε κλείσει τον κύκλο της, έβγαλε έναν αναστεναγμό θλιμμένης ανακούφισης. "Καταλαβαίνεις ότι... Τελείωσε. Αυτό ήταν. Τελείωσε." Τα χέρια στο στήθος και την επόμενη στιγμή ανοιχτά, σα φτερά.

Είναι αυτή ακριβώς η κίνηση. Το σώμα μας δεν κάνει λάθος. Ξέρει πολύ καλά να εκφράζει αυτό που συμβαίνει μέσα. Όταν έρχεται η ώρα να αφήσεις το χθες πίσω, αρχικά θα προβάλεις αντιστάσεις. Θα κρατήσεις σφιχτά τα χέρια μπροστά στο στήθος, θα το αγκαλιάσεις νοερά το χθες, θα το χαϊδέψεις, θα αναρωτηθείς "πώς γίνεται;" Αλλά θα έρθει η στιγμή που με μια βαθιά ανάσα θα βρεις το θάρρος να τα ανοίξεις τα χέρια.   

Το χθες ήταν όμορφο - δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό. Ήταν γλυκό, είχε στιγμές απ' αυτές που παίζεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά και ξανά. Ήταν ζεστό και σίγουρο και ασφαλές. Αλλά το χθες τελείωσε. Και πρέπει να το αφήσεις να φύγει.    

Το αύριο

Θα είναι πιο κρύο.
Πιο σκοτεινό.
Πιο πράσινο.
Ενδεχομένως πιο δύσκολο.
Πιο μυστηριώδες.
Πιο ενδοσκοπικό.
Ελπίζω πιο δημιουργικό.

Girls, you've got to know when it's time to turn the page.

-T. Amos, Northern lad

Ο κύριος Γιώργος είναι παιδί βασανισμένου και εξόριστου αριστερού του εμφυλίου, που κάποια μέρα στη Μακρόνησο υπέγραψε μετάνοια. Όταν ο νεαρός κύριος Γιώργος (βασανισμένος κι εξόριστος κι ο ίδιος) ρώτησε τον πατέρα του γιατί υπέγραψε, εκείνος του απάντησε:

"Ν' αφήσω να με σκοτώσει κάποιος που δεν ξέρει γιατί ζει;"

Χθες βράδυ, κάπου στο Κερατσίνι, ο Παύλος Φύσσας μαχαιρώθηκε θανάσιμα από κάποιον που δεν ξέρει γιατί ζει.

Δεν ξέρω πώς - γαμώτο, μακάρι να είχα έστω μια μικρή ιδέα για τον τρόπο - αλλά πρέπει να τους σταματήσουμε.

Would you rather...?

Το καλοκαίρι που μας πέρασε έμαθα πολλά πράγματα. Ίσως το πιο συναρπαστικό ήταν το would you rather, ένα παιχνίδι που μου έμαθε ο φίλτατος Χρήστος ένα βράδυ κάπου στη Μεσόγειο.

Πολύ συνοπτικά, το παιχνίδι παίζεται ως εξής: ο συντονιστής θέτει ένα δίλημμα· οι παίκτες κάνουν μια σειρά διευκρινιστικών ερωτήσεων· από τις ερωτήσεις των παικτών, ο συντονιστής "χτίζει" δύο σενάρια· οι παίκτες καλούνται να διαλέξουν τη μία ή την άλλη επιλογή· ο συντονιστής επιλέγει το νικητή.

Το would you rather μοιάζει κάπως με τη ζωή, γι'αυτό μου αρέσει τόσο. Η ζωή είναι γεμάτη διλήμματα. Να μείνω ή να φύγω; Το γνωστό ή το άγνωστο; Αυτόν το δρόμο ή τον άλλο; Η βασική διαφορά όμως είναι ότι στη ζωή δεν υπάρχουν διευκρινιστικές ερωτήσεις. Κάθε επιλογή ενέχει ρίσκο. Κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από τη μία ή την άλλη πόρτα. Κι είναι ίσως αυτή η αβεβαιότητα που κάνει τη ζωή το πιο μαγικό παιχνίδι απ' όλα.