Νιώθω τυχερή για τους φίλους μου. Είναι άνθρωποι που με ανέχτηκαν στα χειρότερά μου (ή δε με ανέχτηκαν κι έτσι με βοήθησαν να αλλάξω) και με έσπρωξαν ακόμη πιο πάνω στα καλύτερά μου.
Κάποιοι είναι εκεί πολλά χρόνια τώρα. Άλλες φορές στο κέντρο, άλλες στο περιθώριο, αλλά σχεδόν από πάντα μέρος της εικόνας.
Οι φίλοι μου έχουν τη γεύση ζεστού κρασιού, έχουν την αίσθηση του ήλιου στο πρόσωπο ενώ τριγύρω κάνει κρύο, ακούγονται σα γέλια από παιδιά που παίζουν στη θάλασσα.
Κάποτε η φυσική παρουσία των φίλων μου ήταν καθημερινή. Τώρα πια μπορεί να κάνουμε και μήνες να βρεθούμε. Και για να συμβεί αυτό, κάποιος πρέπει να πάρει λεωφορεία, αεροπλάνα και τρένα, να περάσει ελέγχους και σύνορα, να διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα. Δύο φορές. Γιατί τώρα πια αποχαιρετιόμαστε πιο συχνά από ποτέ.
Τα πρωινά θα μου λείπετε περισσότερο. Που θα ξυπνάω πάλι μόνη μου, που δε θα ακούω το euphoria για ξυπνητήρι, που δε θα με περιμένει έτοιμος διπλός ελληνικός όταν βγω απ'το μπάνιο, που δε θα καθόμαστε στο μπαλκόνι για λίγο.
Κάποιοι είναι εκεί πολλά χρόνια τώρα. Άλλες φορές στο κέντρο, άλλες στο περιθώριο, αλλά σχεδόν από πάντα μέρος της εικόνας.
Οι φίλοι μου έχουν τη γεύση ζεστού κρασιού, έχουν την αίσθηση του ήλιου στο πρόσωπο ενώ τριγύρω κάνει κρύο, ακούγονται σα γέλια από παιδιά που παίζουν στη θάλασσα.
Κάποτε η φυσική παρουσία των φίλων μου ήταν καθημερινή. Τώρα πια μπορεί να κάνουμε και μήνες να βρεθούμε. Και για να συμβεί αυτό, κάποιος πρέπει να πάρει λεωφορεία, αεροπλάνα και τρένα, να περάσει ελέγχους και σύνορα, να διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα. Δύο φορές. Γιατί τώρα πια αποχαιρετιόμαστε πιο συχνά από ποτέ.
Τα πρωινά θα μου λείπετε περισσότερο. Που θα ξυπνάω πάλι μόνη μου, που δε θα ακούω το euphoria για ξυπνητήρι, που δε θα με περιμένει έτοιμος διπλός ελληνικός όταν βγω απ'το μπάνιο, που δε θα καθόμαστε στο μπαλκόνι για λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου