Εκείνη

Την ξέρω απ' όταν γεννήθηκε. Είχα τη μαγικά καλή τύχη να περάσω μαζί της την πρώτη της νύχτα σ' αυτόν τον κόσμο. Την είδα να μεγαλώνει, να εξελίσσεται από μικρό φασολάκι σε παιδάκι. Την είδα να μπουσουλάει, να περπατάει, να τρώει μόνη της, να ζωγραφίζει. Την άκουσα να κάνει το παπάκι, να γελάει, να τραγουδάει, να λέει πράγματα που μόνο ένα παιδικό μυαλό μπορεί να συλλάβει. Μέχρι πριν δυο μήνες την έβλεπα - άλλες φορές από κοντά, άλλες από πιο μακρυά - να είναι αυτό το μοναδικό πλάσμα που είναι.

Σήμερα την είδα μέσα από μια οθόνη. Ασπρόμαυρη για κάποιο λόγο. Την άκουσα να μου λέει για το "σχολείο". Την είδα να περιεργάζεται τα αντικείμενα στο χώρο, να κάθεται αγκαλιά στη μαμά της, να τρίβει τα μάτια της απ' τη νύστα.

Εκείνη είναι ο άνθρωπος που μου λείπει πιο πολύ απ' όλους. Εκείνη είναι ο άνθρωπος που σκέφτομαι και σφίγγω τις γροθιές μου στο στήθος. Εκείνη είναι ο άνθρωπος που σκεφτόμουν εκείνη τη μέρα στο λεωφορείο και με πιάσαν τα κλάματα.