Πού ήσουν εκείνη τη μέρα; Εκείνη την ώρα;
Τι έκανες όταν το έμαθες; Και πώς το έμαθες;

Ήταν μια μέρα απ' αυτές που μας αλλάζουν όλους. Εμείς στο καταραμμένο νήσι, Σαββατόβραδο. Πάρτυ. Γιόρταζαν οι Νικολήδες. Χιόνιζε; Μπα, όχι. Πρέπει να έκανε κρύο όμως. Έφυγα νωρίς. Γιατί; Ούτε που θυμάμαι.
Το έμαθα το επόμενο πρωί. Το διάβασα. "16 χρονών νεκρός". Τελικά ήταν 15.
Μιλούσαμε μεταξύ μας. Θυμάσαι; Κάτι πρέπει να κάνουμε. Πώς γίνεται αυτό; Τι έγινε; Πώς είναι δυνατόν; Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Όσοι είχαν λεφτά πήγαν στη συγκέντρωση στην πρεσβεία. Οι υπόλοιποι μείναμε να κοιταζόμαστε μουδιασμένοι, να διαβάζουμε μανιωδώς τα νέα. Στην Αθήνα γίνεται χαμός. Μόνο στην Αθήνα; Όλη η Ελλάδα καίγεται.
Τη Δευτέρα έχουμε παρουσίαση με την Εμμανουέλα. Πώς να μιλήσουμε για ο,τιδήποτε άλλο; Πρέπει να μιλήσουμε γι'αυτό. Πρέπει να μάθουν γι'αυτό. Θα πούμε και δυο ψυχολογικές μαλακίες για να το δέσουμε. Κι ας μην του αρέσει. Πρέπει να μιλήσουμε γι'αυτό.
ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ. Μια φωτογραφία με ένα πανό που γράφει ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ. Με μαύρα γράμματα. Θα τη βάλουμε αυτή τη φωτογραφία. Κι αυτή με τον πίθηκο που κρατάει όπλο.
Τι γίνεται στην Αθήνα; Είναι όλοι καλά; Να προσέχεις.
Δε θα παρουσιάσουμε τα θέματα που είχαμε αναλάβει. Συνέβη κάτι στην Ελλάδα. Στην Αθήνα. Θα σας μιλήσουμε γι' αυτό. Σ'αυτή τη φωτογραφία το πανό γράφει ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ. Πείτε μας τι σκέφτεστε. Θέλουμε να το συζητήσουμε. Σιωπή. Μάτια στραμμένα στο έδαφος. Καμιά κουβέντα πριν ή μετά. Μήπως κάποιος ψέλλισε λυπάμαι; Ούτε που θυμάμαι.
Λίγες μέρες μετά στο Σύνταγμα. Περικυκλωμένοι. Νιώθω τέτοιο φόβο ίσως για πρώτη φορά.
Τελείωσαν όλα; Όχι. Μόλις είχαν αρχίσει.