1999. Είσαι ξαπλωμένη στο ξύλινο κρεβάτι του αδερφού σου που έχει μόλις φύγει για σπουδές. Οι πλεκτές κουρτίνες χορεύουν από τον αέρα που μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. Έχεις μόλις χωρίσει από το πρώτο σου σοβαρό αγόρι. Στο CD player λιώνεις το No need to argue των Cranberries και σκέφτεσαι ότι δε θ'αγαπήσεις ποτέ ξανά. Είσαι 15.
2006. Τριγυρνάς σαν την άδικη κατάρα στο σπίτι των αδερφών σου στου Ζωγράφου, όπου έχεις μόλις μετακομίσει. Ο αδερφός σου σου προτείνει να δεις το Velvet Goldmine. Το βλέπεις και του ζητάς να σου προτείνει κι άλλα. Σου δίνει το Kiss this, τη συλλογή των Sex Pistols. Έχεις μόλις χωρίσει από την πρώτη σου σοβαρή σχέση, αλλά μόλις ανακάλυψες επιτέλους την punk, τη μουσική που έπρεπε να ακούς από πάντα, αλλά - δεν πειράζει, κάλλιο αργά παρά ποτέ - ξέρεις ότι δε θα τη βαρεθείς ποτέ. Είσαι 22.
2013. Ετοιμάζεις τη βαλίτσα σου για Βερολίνο. Στα αυτιά σου παίζει ασταμάτητα το Every Kingdom του Ben Howard. Έχεις μόλις χωρίσει από την πρώτη σου σοβαρή αγάπη. Το Only love σου ζεσταίνει την καρδιά, αλλά ξέρεις ότι δε θα ξανανιώσεις ποτέ το ίδιο. Είσαι 29.
2015. Θα μπορούσες να περιμένεις άλλα 5 χρόνια για να βγάλεις το πόρισμά σου, τώρα που βλέπεις καθαρά το pattern των 7ετιών, αλλά αυτό το ολοκαίνουριο πάθος σου για το post-rock σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις πάλι μια μεγάλη στιγμή, κάτι "πρώτο" και "σοβαρό", κάποιο "μόλις", κάποιο "ποτέ ξανά". Είσαι άλλωστε 31.
