Χαμένη νιότη

Δεν ξέρω τι μ' έπιασε βραδιάτικα και θυμήθηκα την πολύκροτη υπόθεση του μικρού Άλεξ. Ήταν 4 χρόνια και κάτι πριν, που ξαφνικά εφημερίδες και κανάλια άρχισαν να μιλούν για ένα μικρό παιδί που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στη Βέροια. Ίσως θυμάστε μια ξανθιά, ψιλόλιγνη γυναίκα, τη μητέρα του Άλεξ, Νατέλα, που έλεγε και ξανάλεγε ότι πρέπει να μάθει τι συνέβη στο γιο της. Και ίσως θυμάστε επίσης τη φωτογραφία του παιδιού, τοιχοκολλημένη σε σταθμούς του μετρό. Μια πολύ ευγενική φυσιογνωμία, ένα ξανθό χαμογελαστό αγόρι, με γυαλάκια και κόκκινη μπλούζα.

Άρχισα να ψάχνω πληροφορίες για την υπόθεση, όντας πεπεισμένη ότι είχε εξιχνιαστεί, ότι το παιδί είχε δολοφονηθεί, είχε βρεθεί το πτώμα του, είχαν ανακαλυφθεί οι δράστες. Έπεσα πάνω στο blog των γονιών του Άλεξ και μετά έπεσα απ' τα σύννεφα. Η δίκη ολοκληρώθηκε, οι ένοχοι (οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι 5 ανήλικα παιδιά) εκτίουν τις ποινές τους, αλλά η σωρός του Άλεξ δε βρέθηκε ποτέ. Μπήκα για λίγο, όσο μπόρεσα, στη θέση της Νατέλα. Μου κόπηκαν τα πόδια. Είναι τόσα τα θέματα που πρέπει να διαχειριστεί. Τον πόνο για το χαμένο της παιδί, την ελπίδα ότι αφού δε βρέθηκε πτώμα ίσως ακόμη να ζει, τη σκέψη ότι αφού δε βρέθηκε πτώμα ίσως συνέβη κάτι ακόμα πιο ειδεχθές. Την ανικανότητα των αρχών να βρουν μια άκρη, το βιασμό από τα ΜΜΕ για νούμερα σε βάρος του βασάνου της, τις υποψίες ότι η ίδια ή κάποιος δικός της άνθρωπος έχει σχέση με την εξαφάνιση...

Όλη αυτή η ιστορία μοιάζει με σενάριο αστυνομικής ταινίας. Με διεφθαρμένους λειτουργούς και δημοσιογράφους, περίεργα κυκλώματα, μικρές κοινωνίες με σκοτεινά μυστικά. Η αλήθεια ίσως δε μαθευτεί ποτέ. Η σωρός ίσως δε βρεθεί ποτέ. Η Νατέλα ίσως δεν ησυχάσει ποτέ. Και οι 5 δράστες, τα 5 παιδιά, ίσως δε 'σωφρονιστούν' ποτέ. Και πώς να γίνει αυτό άραγε;

Για μένα, τα θύματα της ιστορίας είναι 6. Είναι ο Άλεξ κι είναι και τα 5 αυτά παιδιά. Δε γεννιέσαι δολοφόνος, ούτε κωλόπαιδο. Αρνούμαι να πιστέψω πως αυτά τα παιδιά θα έκαναν το ίδιο αν είχαν άλλες επιλογές. Φταίνε για ό,τι έκαναν, αλλά φταίμε κι εγώ κι εσύ. Που καμιά φορά ξεχνάμε τι σημαίνει να είσαι παιδί, να ρουφάς σα σφουγγάρι ό,τι βλέπεις, να μην έχεις πού να πας. Ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν είναι μικρογραφίες ενηλίκων, αλλά μέλλοντες ενήλικοι.

Στο μετρό

Είδα σήμερα μια διαφήμιση στο μετρό, ξέρετε, ανάμεσα στις θέσεις, που σχεδόν μου έφερε αναγούλα. Αφορούσε σε ένα ιδιωτικό κολέγιο (το οποίο παρεμπιπτόντως αντιπαθώ σφόδρα, κυρίως γιατί οι απόφοιτοί του μοιάζουν να αποτελούν ένα μασωνικού τύπου κοινωνικό δίκτυο). Φυσικά, διαφημιστικά υπήρχαν και από τις δύο όψεις των διαχωριστικών των θέσεων, για να μπορούν όλοι οι επιβάτες να τα χαζεύουν την ώρα που πάνε όπου πάνε. Η μία από τις διαφημιστικές εικόνες παρέπεμπε στις μουσικές καρέκλες, ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων. Έδειχνε λοιπόν 6-7 καρέκλες γραφείου (αυτές των μεγαλοστελεχών) και από κάτω το εξής σλόγκαν (στα αγγλικά στη διαφήμιση, εδώ μεταφρασμένο και ίσως λιγάκι παραποιημένο λόγω κακής μνήμης):

"Οι παίκτες περισσότεροι

Οι καρέκλες λιγότερες

Καθόλου μουσική"

Την κοίταζα και την ξανακοίταζα, και το πρώτο συναίσθημα που μου γεννήθηκε ήταν ο τρόμος. Αυτό που περιγράφουν οι τρεις παραπάνω γραμμές, είναι μια αδυσώπητη αγορά εργασίας, με πολλούς ανέργους, λίγες θέσεις εργασίας, και, ναι, καθόλου χαρά. Αυτό που περιγράφουν είναι μια κατάσταση τρομακτικού ανταγωνισμού γύρω από μια καρέκλα, χωρίς όμως ξεγνοιασιά, παιχνίδι και -πολύ φοβάμαι- ελπίδα.Περιγράφουν τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε όλοι και στην οποία, δυστυχώς, προσγειωθήκαμε απότομα και άτσαλα.

Ε, και μετά ήρθε η αναγούλα. Και γι' αυτά που συμβαίνουν, αλλά πιο πολύ για το γεγονός ότι αυτή η πραγματικότητα γίνεται στρατηγική marketing, για να πουληθεί το "προϊόν" που λέγεται εκπαίδευση. Για να πουληθεί ελπίδα. Για να αγοράσεις το μέλλον σου.

Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά;

Στη θάλασσα

Σαββατοκύριακο: δυο μέρες, δυο μπάνια, δυο θάλασσες.

Και μια διαπίστωση: πρέπει να κάνω πιο συχνά ξερή (ξέρετε, αυτό το ξαπλωτό με τα χέρια σε διάταση, τα αυτιά μέσα στο νερό και τα μάτια στα σύννεφα). Μιλάμε για την απόλυτη εμπειρία χαλάρωσης! Το νερό καταπίνει κάθε ίχνος στρες, οι ήχοι της θάλασσας σου χαρίζουν απίστευτη αίσθηση γαλήνης, ενώ αυτό το πρόσωπο-με-πρόσωπο με τον ουρανό σε κάνει να νιώθεις τόσο μικρός και τόσο μεγάλος ταυτόχρονα.

Τελικά όντως η ευτυχία κρύβεται στα πιο απλά πράγματα.