Μια γλυκιά βραδιά του Νοέμβρη. Στο μπαλκόνι του Παναγιώτη στο Kreuzkölln. Στα δεξιά πάντα ο πύργος της τηλεόρασης. Μπροστά ο ακάλυπτος και πίσω του μια ακόμη πολυκατοικία. Στους πάνω ορόφους τα φώτα κλειστά. Μετακομίζουν, μου είπε. Κοιτάζω αριστερά ξεφυσώντας. Βλέπω τη φωτισμένη κορυφή ενός κτιρίου. Ένα χρώμα αχνό κίτρινο. Για κλάσματα του δευτερολέπτου νιώθω ότι είμαι στην Αθήνα, κάπου στο Σύνταγμα, εκεί που η Βασιλίσσης Σοφίας συναντά την αρχή της Πανεπιστημίου. Και στ' αριστερά ο Παρθενώνας. Με πλημμυρίζει ένα συναίσθημα νοσταλγίας. Σ' αυτή την πόλη οι ρυθμοί μπορούν να γίνουν εξαντλητικά γρήγοροι. Βρίσκεσαι και χάνεσαι σε μέρες. Σε ώρες. Μου έλειψε η Αθήνα. Γιατί τώρα; Γιατί έτσι; Στιγμή ήταν και πέρασε.