Ιστορίες του συρμού

Ξημερώματα Σαββάτου και το τρένο κάνει τη συνηθισμένη του διαδρομή. Μαζί του κι εγώ, γυρισμένη στο πλάι, κρατώντας σφιχτά το πίσω φρένο του ποδηλάτου. Στάση στο Südkreuz. Άνθρωποι βγαίνουν, άνθρωποι μπαίνουν. Το βλέμμα μου ξεχωρίζει μια κοπέλα γύρω στα 35. Κρατάει ένα μπουκάλι μπύρα, έχει το κεφάλι της γερμένο απαλά και χαμογελάει. Είναι ερωτευμένη. Είμαι σίγουρη ότι είναι ερωτευμένη. Μπαίνει στο βαγόνι αργά και κάθεται απέναντί μου. Τραβώντας το βλέμμα μου, ασυναίσθητα χαμογελώ κι εγώ. Την ακούω να μου λέει κάτι στα γερμανικά.
"Με συγχωρείς, μπορείς να το επαναλάβεις στα αγγλικά;"
"Πφ, τα αγγλικά μου είναι χάλια, αλλά... Πέρασα πολύ όμορφα απόψε. Φαίνεται;"
"Φαίνεται. Και χαίρομαι πολύ που πέρασες καλά."
"Εσύ; Είχες όμορφο βράδυ;"
"Ναι. Σ' ευχαριστώ."
Πόσο θα ΄θελα να 'μουν κι εγώ ερωτευμένη.

Ο τελευταίος σταθμός μου είναι πάντα άδειος αυτές τις ώρες. Στην περιοχή μένουν οικογένειες και ηλικιωμένοι. Εκείνο το ξημέρωμα κατέβασα, ως συνήθως, το ποδήλατο με το ασανσέρ και ετοιμάστηκα για τις τελευταίες πεταλιές για το σπίτι. Εκείνος έβαζε το κράνος του και τα γάντια του. Άκουσα κάτι να μου λέει.

- Πρέπει να κάνω κι άλλη εξάσκηση στα γερμανικά. Δεν τους καταλαβαίνω ρε γαμώτο! -

"Μπορείτε να το επαναλάβετε, παρακαλώ; Τα γερμανικά μου δεν είναι πολύ καλά."
"Άκου! Ακούς τα πουλιά; Έχει ακόμα κρύο, δεν έχει βγει ο ήλιος κι αυτά κελαηδούν δυνατά! Δεν είναι απίστευτο;"
"Είναι πράγματι! Αλλά είναι και πολύ όμορφο."
Μου χαμογελά, μου εύχεται να έχω μια καλή μέρα, ανεβαίνει στο ποδήλατό του και φεύγει. Τον ακολουθώ και τον βλέπω να χάνεται σε κάποιον άλλο δρόμο.
Πόσο θα 'θελα να 'παιρνα κι εγώ έναν άλλο δρόμο.