Πάνε μήνες τώρα που στρουθοκαμηλίζω με ιδία θέληση και εν πλήρη γνώση. Τα φέρνει έτσι η ζωή καμιά φορά που τα ιδανικά και οι αξίες έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Μήνες τώρα αποφεύγω να διαβάζω για τους νεκρούς ανθρώπους που ξεβράζονται στις ακτές της Τουρκίας και της Ελλάδας, για τους ανθρώπους που σκοτώνονται εν ψυχρώ στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ, για όλη αυτή την αγριότητα με την οποία έρχονται αντιμέτωποι κάθε μέρα άνθρωποι παντού.
Με ιδία θέληση και εν πλήρη γνώση αποστρέφω το βλέμμα μου, χώνω το κεφάλι μου μέσα στην άμμο και εύχομαι ότι κάτι θα γίνει και όλο αυτό θα τελειώσει. Κάποτε διάβαζα μανιωδώς, έγραφα, συμμετείχα σε παρεμβάσεις. Μάλλον κουράστηκα να πιστεύω ότι έχω δυνάμεις. Μιλήσαμε γι'αυτό τις προάλλες και μου είπες μην τα παρατάς, κάθε πράξη καλοσύνης κάνει τον κόσμο καλύτερο. Πίστευα ότι το έχουμε λύσει αυτό - δεν μπορείς να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο ή, ακόμα κι αν γίνεις, αυτό δε θα αλλάξει τελικά τίποτα.
Χθες, με ιδία θέληση και εν πλήρη γνώση, απέφυγα να διαβάσω για τους θανάτους στη Βυρηττό και αργά το βράδυ στο Παρίσι. Δε θέλω να ξέρω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.
Σήμερα η σκέψη μου έτρεχε σ'αυτούς που χάθηκαν - τι όνειρα ανεκπλήρωτα άφησαν πίσω τους άραγε; - στους δικούς τους - υπάρχει άραγε μονάδα μέτρησης του πόνου; - στους ανθρώπους που θα βρουν τις πόρτες μας κλειστές - και πού αλλού να πάνε; Σκεφτόμουν ότι ο κόσμος είναι ένα κρύο και άδικο μέρος και ότι δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα γι'αυτό.

Και ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Πίσω από την πόρτα με περίμενε ο χαμογελαστός μου γείτονας. Στα χέρια του ένας δίσκος με μπωλ γεμάτα σούπα. Ο διάδρομος μοσχοβολούσε κανέλλα. Η μαμά μου έφτιαξε σούπα για όλους. Πάρε ένα μπωλ για σας. Καθώς ο λαιμός μου ζεσταινόταν από την πιο νόστιμη σούπα της ζωής μου, η καρδιά μου ζεσταινόταν επίσης. Μην προσπαθείς να γίνεις ένα άκαρδο, σκληρό πλάσμα. Ο κόσμος δε θα αλλάξει αύριο, αλλά κάθε πράξη καλοσύνης και ευγένειας, κάθε πράξη αγάπης είναι από μόνη της κάτι το σπουδαίο. Ο κόσμος είναι κρύος και άδικος, αλλά μπορεί να είναι και ζεστός, και δίκαιος, και όμορφος, και μπορούμε όλοι να κάνουμε κάτι γι'αυτό.

Breakup O.S.T.

1999. Είσαι ξαπλωμένη στο ξύλινο κρεβάτι του αδερφού σου που έχει μόλις φύγει για σπουδές. Οι πλεκτές κουρτίνες χορεύουν από τον αέρα που μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο. Έχεις μόλις χωρίσει από το πρώτο σου σοβαρό αγόρι. Στο CD player λιώνεις το No need to argue των Cranberries και σκέφτεσαι ότι δε θ'αγαπήσεις ποτέ ξανά. Είσαι 15.

2006. Τριγυρνάς σαν την άδικη κατάρα στο σπίτι των αδερφών σου στου Ζωγράφου, όπου έχεις μόλις μετακομίσει. Ο αδερφός σου σου προτείνει να δεις το Velvet Goldmine. Το βλέπεις και του ζητάς να σου προτείνει κι άλλα. Σου δίνει το Kiss this, τη συλλογή των Sex Pistols. Έχεις μόλις χωρίσει από την πρώτη σου σοβαρή σχέση, αλλά μόλις ανακάλυψες επιτέλους την punk, τη μουσική που έπρεπε να ακούς από πάντα, αλλά - δεν πειράζει, κάλλιο αργά παρά ποτέ - ξέρεις ότι δε θα τη βαρεθείς ποτέ. Είσαι 22. 

2013. Ετοιμάζεις τη βαλίτσα σου για Βερολίνο. Στα αυτιά σου παίζει ασταμάτητα το Every Kingdom του Ben Howard. Έχεις μόλις χωρίσει από την πρώτη σου σοβαρή αγάπη. Το  Only love σου ζεσταίνει την καρδιά, αλλά ξέρεις ότι δε θα ξανανιώσεις ποτέ το ίδιο. Είσαι 29.

2015. Θα μπορούσες να περιμένεις άλλα 5 χρόνια για να βγάλεις το πόρισμά σου, τώρα που βλέπεις καθαρά το pattern των 7ετιών, αλλά αυτό το ολοκαίνουριο πάθος σου για το post-rock σε κάνει να πιστεύεις ότι ζεις πάλι μια μεγάλη στιγμή, κάτι "πρώτο" και "σοβαρό", κάποιο "μόλις", κάποιο "ποτέ ξανά". Είσαι άλλωστε 31.

Φθινοπώριασε και περπατάς σκυφτή. Σηκώνεις το βλέμα στα φανάρια, περιμένοντας υπομονετικά να γίνουν πράσινα. Χώνεις το πρόσωπό σου μέσα στο κασκόλ να ζεσταθεί από την άχνα σου. Τα χέρια στις τσέπες - δε μοιάζεις με άνθρωπο, μοιάζεις με μπόγο μ'αυτό το τεράστιο παλτό. Μετράς τα βήματά σου, προσέχεις μην πατήσεις τα μουσκεμένα πεσμένα φύλλα στα γκρίζα πεζοδρόμια. Ακούς τη μουσική σου - τη διαλέγεις πολύ προσεκτικά να μην έχει γρήγορο τέμπο, μην παρασυρθείς και περπατήσεις στο ρυθμό, γλιστρήσεις και σε μαζεύουν πάλι.

Στρίβεις από δω, περπατάς δυο-τρία ατέλειωτα τετράγωνα στην ευθεία, στρίβεις από κει και ξαφνικά συναντάς ένα κοριτσάκι γύρω στα 10. Ντυμένο μ'ένα λεπτο κίτρινο μπουφάν, με τα μαλιά του πιασμένα αλογοουρά - ούτε σκουφί ούτε κουκούλα ούτε τίποτα - τρώει λαίμαργα παγωτό χωνάκι και χοροπηδάει. Σχόλασε κι επιστρέφει σπίτι; Χα! Και τρώει παγωτό πριν το μεσημεριανό. Κι έχει 8 βαθμούς!

[ανάμνηση κάποιας σκανταλιάς, ενός πράγματος απαγορευμένου που έκανες κι εσύ σ'αυτή την ηλικία - ζεστάθηκες - ξέσφιξε λίγο το κασκόλ και πάρε μια ανάσα - και βάλε και κάτι πιο χαρούμενο ν'ακούμε]

Σ'ένα παράλληλο σύμπαν έγιναν εκλογές. Χάθηκες λίγο στα ποσοστά και στις έδρες, προσπάθησες να παρακολουθήσεις, αλλά το μυαλό κάνει ό,τι θέλει. 

Ερωτεύτηκες πάλι, ρε μούργο.

Ε, και δε χαίρεσαι που το'χεις ακόμα; 

Ας περιμένουν για λίγο τα πολιτικά. Τώρα έχουμε αέρα στα πανιά μας.

Αν είσαι τυχερή, στη ζωή σου θα γεννηθείς πάνω από μια φορά. Σε αντίθεση με την πρώτη, κάθε επόμενη φορά θα έχεις πλήρη συνείδηση ότι κάτι συμβαίνει. Θα πονάς και θα κλαις και θα νιώθεις ότι σου ξεκολλάνε κομμάτι. Θα αντιδράς σπασμωδικά, θα κουνάς με παράπονο χέρια και πόδια, θα φοβάσαι πως όλα έχουν τελειώσει.

Εκ των υστέρων, αν είσαι ακόμα πιο τυχερή, θα θυμάσαι ακριβώς τη στιγμή που όλα ξεκίνησαν. Το κρύο μάρμαρο στο δέρμα σου, τον αέρα στο πρόσωπό σου, τη θέα του καναλιού και τους ήχους των ποδηλάτων. Θα επιστρέφεις συχνά στο ίδιο σημείο - όχι για να νιώσεις πόνο, αλλά ανακούφιση και ελπίδα. Και όπως οι γάτες, που έχουν 7 ζωές, θα γλύφεις τις πληγές σου, θα ισορροπείς και θα χάνεσαι στο σκοτάδι. 

Θα βρεθούμε ξανά.
Θα καθήσουμε στο παγκάκι δίπλα στο ποτάμι ή στο πάρκο.
Θα φάμε παγωτό ή θα πιούμε μπύρα, θα ανάψεις τσιγάρο και θα σηκώσεις το αριστερό σου χέρι για να με βάλεις στην αγκαλιά σου.
Θα μιλήσουμε για τη δουλειά ή τις σπουδές, για τον κόσμο τον άδικο, θα σε κοιτάζω στο στόμα και θα σκέφτομαι δεν μπορεί να είναι τόσο όμορφος.
Θα σηκωθούμε, θα με κρατάς απ'το χέρι, θα προχωράμε και θα μου λες για το ντοκυμαντέρ που είδες ή για το βιβλίο που τέλειωσες τις προάλλες.
Θα σου μιλάω για την οικογένειά μου, θα γελάω και θα αναρωτιέμαι αν θα τους γνωρίσεις ποτέ.
Θα μου μαγειρέψεις ή θα μου παίξεις μουσική, θα μου πεις ότι είμαι γλυκιά, θα με χαϊδέψεις και θα με βάλεις για ύπνο.
Θα ταξιδέψουμε, θα πάμε σε μέρη καινούρια, θα χαζεύουμε τις φωτογραφίες μας μια στο τόσο.

Και μια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα είσαι εσύ. Και δε θα είμαι εγώ.

Θα γινονται όλα μηχανικά. Οι βόλτες, οι μπύρες, τα ψώνια στο σουπερμάρκετ.

Θα με κρατάς, θα σε κρατώ, θα βλέπουμε ταινίες ή σειρές και κρυφά 

θα αναρωτιόμαστε πώς θα'ναι, 

αν κι εφόσον.

Θα με μισήσεις, θα σε μισήσω, θα τσακωνόμαστε, θα κλαίμε και θα λέμε 

μα σ'αγαπάω.

Θα πετάμε ρούχα σε βαλίτσες - τη μία θα φεύγω εγώ, 

την άλλη θα φεύγεις εσύ, 

αλλά θα ξαναγυρνάμε - σαν υπνωτισμένοι.

Και μια μέρα θα ξυπνήσω εδώ, κι εσύ θα ξυπνήσεις εκεί.
Και θα τα κάνουμε όλα μα όλα ξανά, με την ίδια σειρά, σχεδόν κατά γράμμα.

Στη ζωή, από ένα σημείο και μετά, είναι λες και ο χρόνος μετρά αντίστροφα.
Γιατί οι άνθρωποι φτιάξαμε νόμους, θεούς και πρέπει. Γι' αυτό.
Γιατί η ζωή βλέπεις δεν έρχεται με εγχειρίδιο χρήσης.
Κοίτα όμως να δεις που και το "πήραμε τη ζωή μας λάθος" είναι λάθος.
Αύριο θα ξυπνήσω και θα μετρώ 31 στρογγυλά χρόνια ζωής.
Ζωης που όλο αλλάζει.
Να ζήσουμε!

Το δωμάτιο είναι λίγο μεγαλύτερο απ'αυτά που έχεις συνηθίσει. Οι τοίχοι του καμιά φορά λες και ανοίγουν. Κι αυτό όλο και μεγαλώνει, όλο και μεγαλώνει, και μπαίνουν μέσα σύννεφα και δέντρα και οι άνθρωποι από το διπλανό σπίτι.

Σαν τις αποφάσεις που πήραν άλλοι για'σένα κι εσύ τις φορτώθηκες στο στήθος, γιατί είσαι καλό κορίτσι. Όλο και βαραίνουν, όλο και βαραίνουν. Οι φίλοι σου ετοιμάζονται να κάνουν παιδιά. Ψημένες σχέσεις, δοκιμασμένες στο χρόνο. Κι εμείς; Εμείς που δε μείναμε με την πρώτη μας αγάπη; Είμαστε χαμένοι από χέρι εμείς;

Έναν δρόμο ξέρεις. Ένας μόνος δρόμος είναι δικός σου στ'αλήθεια. Για κάπου. Όπου να'ναι. Αρκεί να είναι μακρυά, για να μπορείς να τρέξεις ως εκεί, να ανεβάσεις ταχύτητες, να πας όπως σ'αρέσει να πηγαίνεις. Ποτέ στην ευθεία - τη βρίσκεις τόσο βαρετή την ευθεία.

Αν σταθείς για λίγο, αν ξύσεις για λίγο την επιφάνεια των πιέσεων της σύγχρονης ζωής σου, αν πατήσεις μια παύση στους ρυθμούς της μεγαλούπολης, θα ακούσεις εκείνα τα λόγια που σου έμαθε εκείνος ο Ισπανός σ'εκείνο το τρενό πέρυσι τέτοια εποχή.

Caminante, no hay camino. Se hace camino al andar.

***

Κάποτε κάθε μας ταξίδι ήταν μια μικρή νίκη. Θυμάσαι; Αφήναμε τις πατημασιές μας στις αμμουδιές του κόσμου, απ'το βορρά μέχρι το νότο, απ'το σούρουπο ως την ανατολή. Τις μάθαμε όλες, μία-μία, τις χαρτογραφήσαμε απ' άκρη σ' άκρη.

Τώρα γυρνάμε με τις άμμους στα παπούτσια. Χειμωνιάτικα. Σκεφτόμαστε την ύπαρξή μας. Οι δουλειές, οι γκόμενοι, το νοίκι. Κάποιο δόντι που πονάει, οι βιταμίνες που ξεχάσαμε να πάρουμε το πρωί, το χάπι που ξεχάσαμε το βράδυ. 
Αναρωτιέσαι τι καταφέραμε. Αν καταλάβαμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Και άκρη δε βγαίνει. Πώς άλλωστε μπορεί να βγει άκρη για τέτοια πράγματα;
Και μπαίνουμε στ'αυτοκίνητα, περνάμε σύνορα κι αλλάζουμε κόσμους. Και συγκρουόμαστε. Σαν κόσμοι ξένοι.