Κάπου άκουσα ότι συγκινούμαστε όταν αυτό που βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε, είναι πολύ πιο όμορφο απ' όσο περιμέναμε. Αυτή η έκπληξη μας γεμίζει με χαρά και λύπη ταυτόχρονα.

Κάπως έτσι νιώθω κάθε χρόνο, εκεί γύρω στην αλλαγή. Κάθομαι και σκέφτομαι τι μου συνέβη την περασμένη χρονιά, τι έμαθα, τι θα ήθελα να μου συμβεί την επόμενη.
Κάθε χρονιά έχει τις δυσκολίες της, κάθε χρονιά μου αφήνει μια καινούρια πληγή. Κάτι πήγε στραβά, κάπου απέτυχα, κάποιον άνθρωπο έχασα.

Αλλά ο πυρήνας είναι πάντα πολύ πιο όμορφος απ' όσο περίμενα. Κάθε χρονιά έχει στιγμές που γράφω σε ημερολόγια και σημειώνω σε χαρτάκια, στιγμές που λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ! 

Η χρονιά που μόλις μας άφησε ήταν γεμάτη τέτοιες στιγμές. Ταξίδια σε άγνωστα μέρη, καινούριοι φίλοι, χορός μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Φίλοι παντοτινοί, κλάμμα στις αγκαλιές τους, φιλοσοφικές αναζητήσεις και βόλτες στον ήλιο. Εκείνο το πρωινό με τον R στο ποτάμι, το δικάβαλο με τον U, η βόλτα στα χιονισμένα Αναφιώτικα με τον Γ, η Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα με τον Π. Η καλοσύνη των αγνώστων, η ζεστασιά των δικών μου ανθρώπων και η όψη της ανηψιάς μου μετά από 4 μήνες.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά, τα παίζω στο μυαλό μου σαν ταινία, και σκέφτομαι όχι, όχι, δε συγκινούμαστε από την έκπληξη της ομορφιάς. Συγκινούμαστε από ευγνωμοσύνη.