Πέμπτη βράδυ στο υπόγειο ενός μπαρ στο Neukölln.

Μια Βρετανή με ροζ μαλλιά μιλάει με το χαρακτηριστικό φλεγματικό χιούμορ του νησιού της για τη ραγισμένη της καρδιά, για κενά, για ολόκληρα, και για τα 99 προβλήματα του Jay Z.

Ένας Νοτιοαφρικανός δηλώνει με σιγουριά ότι δε θα νιώσει ποτέ ξανά και πουθενά σα στο σπίτι του. Το σπίτι του το έχασε τη στιγμή που κόπηκε ο ομφάλιος λώρος του.

Μια γυναίκα γύρω στα 45 τραγουδάει με τη δυνατή της φωνή κάτι σαν "let me be me" και με απαλάσσει από την πίεση να βρω ποια είμαι το συντομότερο δυνατό.

Ένας Ισραηλινός τραγουδάει στα ελληνικά για τη Θεσσαλονικιά που αγάπησε, που όμως δεν τον αγάπησε ποτέ το ίδιο, και τον άφησε μόνο, να περιφέρεται χωρίς ελπίδα στους πεζοδρόμους της πόλης, μέχρι τη στιγμή που άκουσε στο μυαλό του αυτή τη μελωδία και δεν ένιωθε μόνος πια.

Μια Ελληνίδα κι ένας Τούρκος γίνονται αμέσως φίλοι. Εκείνη ψάχνει τον έρωτα, αυτός τον έχει βρει και ζει μαζί του σ'ένα δυάρι στο Spandau.

Ένας Νιγηριανός τραγουδάει σε εύθυμο τέμπο κάτι σαν "you'll always be in my heart, no matter what, I will love you forever" και με κάνει να σκέφτομαι ότι η αγάπη δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο, παρά μόνο για πάντα.