Θέματα γλωσσολογίας

Λίγες ώρες πριν απέκτησα τον πρώτο μου αναγνώστη, ο οποίος δεν είναι άλλος από το Μεγάλο μου Αδερφό, με τον οποίο μας ενώνει και μια κουμπαριά. Δεν έχω ιδέα τι άποψη έχεις, αγαπητέ και μόνε αναγνώστη, για το 'υπό κατασκευή' blog μου, ξέρω όμως ότι όφειλα να λάβω υπ' όψιν τη συμβουλή σου: ομιλείτε-και γράφετε-ελληνικά.

Η αλήθεια είναι ότι το γλωσσολογικό ζήτημα με ταλαιπώρησε πιο πολύ από το θεματολογικό, όταν αποφάσισα να εισβάλω στον ιντερνετικό διάλογο-μονόλογο. Ναι, η μητρική μου γλώσσα είναι η ελληνική, σίγουρα μ' αυτήν εκφράζομαι καλύτερα. Αλλά τι γίνεται όταν μεγαλώνεις περιτριγυρισμένος από ήχους μιας άλλης, ξένης γλώσσας; 'Οταν έχεις χύσει αμέτρητα δάκρυα παρακολουθώντας χολυγουντιανές ρομαντικές κομεντί (οι οποίες εν τω μεταξύ αποτελούν το αγαπημένο σου κινηματογραφικό είδος, κάτι που τώρα μπορείς να παραδεχθείς χωρίς ντροπή, αλλά κάπου στα 16 τις καταδίκαζες ως παντελώς βλακώδεις); Όταν ο πρώτος σου έρωτας στο δημοτικό είχε soundtrack το With the Beatles; Όταν από την τόση έκθεση σ'αυτή την άλλη γλώσσα, σου είναι πιο εύκολο να πεις 'i love you', ενώ το ελληνικό 'σ' αγαπώ' σου ακούγεται παράξενο, μακρόσυρτο και...κάπως φάλτσο; Όταν συχνά σου είναι πιο εύκολο να σκέφτεσαι, να κρατάς σημειώσεις, να γράφεις σ' αυτή την άλλη γλώσσα; Όταν στις εκθέσεις στο ελληνικό σχολείο μετά βίας περνούσες τη βάση, ενώ ο επόπτης σου στο αγγλικό πανεπιστήμιο εκθειάζει τη σαφήνεια και τη συνέχεια του γραπτού σου λόγου;

Χμ... Τελικά όμως νίκησες αγαπητέ αναγνώστη, και να 'μαι λοιπόν με τα ελληνικά μου.

Υ.Γ.: Ok, ίσως το ρήμα 'εκθειάζω' είναι κάπως υπερβολικό.