Περιμένοντας το μικρό

Από ώρα σε ώρα γεννιέται το πρώτο παιδί του μεγάλου μου αδερφού, το πρώτο εγγόνι των γονιών μου, το πρώτο ανηψάκι του έτερου αδερφού μου και εμού. Ένα κοριτσάκι, που αναμένεται να ζυγίζει κάπου στα 3 κιλά και κάτι, που αφού έμεινε κρυμμένο στην κοιλίτσα της μαμάς της για 9 μήνες, ετοιμάζεται σιγά σιγά να ξεμυτήσει στον κόσμο μας. Και λέγοντας 'κόσμο μας', μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το επιχείρημα, που οι περισσότεροι έχουμε χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσουμε την άρνησή μας ή την ανεπιθυμία μας να κάνουμε παιδί. 'Γιατί να κάνεις παιδί; Σε τι κόσμο θα το φέρεις; Αυτό το ρώτησες αν θέλει να υποφέρει;'

Αν και δε θέλω καθόλου να μπω στο μονοπάτι περί προορισμού του ανθρώπου (και δη και της γυναίκας) σ' αυτή την κοινωνία, είναι γεγονός ότι η αναπαραγωγή αποτελεί το πιο φυσικό από τα φυσικά της φύσης. Ναι, κανείς δε μας ρώτησε ποτέ αν θέλαμε να γεννηθούμε κι εμείς δε ρωτάμε τα παιδιά μας αν θέλουν να γεννηθούν. Και ναι, ο περισσότερος κόσμος στον πλανήτη υποφέρει. Κρύβει όμως μόνο πόνο αυτή η βόλτα μας στον κόσμο; Σκέφτομαι αυτό το μωράκι που έρχεται σε λίγο και μαζί μ' αυτό σκέφτομαι και όλους εμάς που το περιμένουμε. Που το αγαπάμε πριν ακόμα το δούμε. Που ονειρευόμαστε γι' αυτό πριν καλά καλά αρχίσει να μετρά μέρες ζωής.

Δεν είναι μόνο πόνος η ζωή. Είναι κι αγάπη, είναι χαρά, είναι όνειρα, είναι δημιουργία. Και λέγοντας 'δημιουργία', πόσο κενός από δημιουργία θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε ο πόνος; Αν δεν υπήρχαν η απόγνωση, ο θυμός, η θλίψη, δε θα υπήρχαν και η Guernica, οι Sex Pistols και ο Καρυωτάκης. Αν δεν υπήρχαν πράγματα που 'βρωμάνε' σ' αυτό τον κόσμο, δε θα υπήρχαν τα κινήματα που θέλουν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Αν ο κόσμος δεν είχε ασχήμια, δε θα υπήρχε η Τέχνη, που προσπαθεί να αποτυπώσει την όποια ομορφιά του.

Κι άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Γιατί όσο μεγαλώνω, τόσο πιο γλυκανάλατη γίνομαι. Λες να περνάω καμιά υπαρξιακή κρίση; Ωχ αμάν, θα γίνω και θεία..